| چکیده |
هدف پژوهش حاضر مقایسه سلامت روانی و شیوه های کنار آمدن با استرس در دانش آموزان دختر و پسر بینا و دارای نارسایی بینایی بود. نمونه ای شامل60 دانش آموز بینا ( 30 دختر و 30 پسر )و 60 دانش آموز دارای نارسایی بینایی (30 دختر و 30 پسر) با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از دو پرسش نامه سلامت عمومی گلدبرگ(1972،GHQ ) پرسش نامه شیوه های مقابله با استرس لازاروس و فولکمن(1984 WOCQ, ) همراه با سئوالات مربوط به اطلاعات فردی آزمودنی ها استفاده شد. برای توصیف داده ها از شاخص های آمار توصیفی و برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار استنباطی ( تحلیل واریانس دو راهه و رگرسیون ) با کمک نرم افزار آماری spss استفاده شد . نتایج پژوهش نشان می دهد که بین سلامت روانی دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی تفاوت وجود ندارد اما سلامت روانی دانش آموزان دختر پایین تر از دانش آموزان پسر است. بین شیوه های کنار آمدن هیجان محور در دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی دختر و پسر تفاوت معناداری وجود ندارد اما اثر تعامل وضعیت بینایی وجنس بر شیوه هیجان محور معنادارست بطوری که در دانش آموزان عادی، دختران بیشتر از پسران از شیوه هیجان مدار استفاده می کنند در حالیکه در دانش آموزان نابینا، دختران کمتر از پسران از شیوه هیجان مدار استفاده می کنند. بین شیوه های کنار آمدن مساله محور در دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد بطوری که دانش آموزان دارای نارسایی بینایی بیشتر از دانش آموزان بینا از شیوه مسئله محور استفاده می کنند.بین شیوه های کنار آمدن با استرس و سلامت روانی در دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی رابطه معناداری وجود دارد . در هر دو گروه دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی فقط بین شیوه های هیجان محور با سلامت روانی همبستگی معناداری وجود دارد، اما بین شیوه های مسئله محور با سلامت روانی همبستگی معناداری وجود ندارد. بطور کلی با افزایش شیوه هیجان محور در دانش آموزان بینا و دارای نارسایی بینایی، سلامت روانی کاهش می یابد.
|
