| کد |
ts-45812
|
| عنوان اول |
مطالعه اثر و ماندگاری تمرینات منتخب اصلاحی روی سطوح پایدار و ناپایدار بر ثبات پاسچرال، ترس از سقوط و برخی پارامترهای کینماتیکی سیکل راه رفتن در کم توانان ذهنی
|
| نویسنده |
سعید بحیرایی
|
| استاد راهنما |
حسن دانشمندی
|
| اسناد مشاور |
علی اصغر نورسته
|
| اسناد مشاور |
یحیی سخنگویی
|
| نوع |
کاغذی
|
| دانشگاه |
دانشگاه گیلان
|
| مقطع |
دکتری
|
| رشته |
آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی- تربیت بدنی سازگارانه
|
| سال دفاع |
1398شمسی
|
| زبان |
فارسی
|
| چکیده |
کم توانی ذهنی به شرایطی گفته می شود که در آن عملکرد کلی ذهن به طور مشخصی پایین تر از حد متوسط است که همراه با محدودیت در رفتار انطباقی می باشد و شروع این محدودیت ها در دوران رشد یعنی قبل از 18 سالگی می باشد. شیوع بالای مشکلات و محدودیت های حرکتی در افراد کم توانان ذهنی وجود داردکه به ویژه ممکن است باعث از دست دادن عملکرد های پایه و محدود شدن استقلال فرد در فعالیت های روزمره زندگی شود. بنایراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته برنامه تمرینی منتخب اصلاحی در سطوح پایدار و ناپایدار برثبات پاسچرال، ترس از سقوط و برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در افراد کم توان ذهنی بود. تحقیق حاضر شامل طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری یک ماه بعد همراه با دو گروه مداخله و یک گروه کنترل بود.34پسر کم توان ذهنی به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفره مداخله سطح ناپایدار با میانگین و انحراف معیار سنی 37/5± 46/21 سال،وزن58/16± 97/62 کیلوگرم، قد 22/8± 83/159 سانتی متر و شاخص توده بدنی 14/5± 46/24 کیلوگرم بر متر مربع و گروه سطح پایدار با میانگین و انحراف معیار سنی 11/2± 50/18 سال،وزن43/14± 31/63 کیلوگرم، قد 23/9± 91/166 سانتی متر و شاخص توده بدنی 27/4± 62/22 کیلوگرم بر متر مربع و یک گروه کنترل10 نفره با میانگین و انحراف معیار سنی 27/1± 50/19 سال،وزن21/12± 05/58 کیلوگرم، قد 07/8± 6/162 سانتی متر و شاخص توده بدنی 20/4± 90/21 کیلوگرم بر متر مربع تقسیم شدند. آزمودنی های این پژوهش از نظر این ویژگی ها همگن بودند و از لحاظ آماری تفاوت معناداری مشاهده نشد. برای اندازه گیری متغیرهای شاخص تعادلی BEST-آزمون سیستم ها، پارامتر های کینماتیکی راه رفتن، مقیاس ترس از سقوط به ترتیب از مجموعه آزمون تعادلی BESTest، دستگاه آنالیز حرکت سه بعدی(Motion Analsis) مدل VICON 460 HZ (USA) و پرسشنامه خودکارآمدی ترس از سقوط استفاده شد.گروه های مداخله در 8 هفته (سه جلسه در هفته به مدت 45-50 دقیقه) تمرینات منتخب اصلاحی را انجام دادند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه تمرینی را تجربه نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی سیداک با استفاده از نسخه 22نرم افزار SPSS و در سطح معناداری(05/0P≤) انجام شد. نتایج نشان داد که در مرحله ی پیش آزمون تفاوت معناداری برای متغیرهای اندازه گیری شده بدست نیامد. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که اثر زمان اندازه گیری(001/0= P) و تعامل بین زمان و گروه در مجموعه آزمون های BESTest، پارامتر های کینماتیکی راه رفتن و ترس از سقوط معنی دار می باشد(001/0= P).نتایج آزمون تعقیبی در مقایسه گروه های مورد مطالعه با زمان های اندازه گیری نشان داد که در گروه سطح ناپایدار در محدودیت های بیومکانیکی تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0P≤) وهمچنین در گروه سطح پایدار و ناپایدار در متغیر های محدوه ثبات قائم، وضعیت ها/پیش بینی کنندگی، وضعی واکنشی(بجز پیگیری و پیش آزمون) وضعیت حسی و راه رفتن در مرحله پیش آزمون - پس آزمون و مرحله پیگیری- پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0P≤). در مقایسه زمان های اندازه گیری با گروه های مورد مطالعه نشان داد که محدودیت های بیومکانیکی، وضعیت ها/پیش بینی کنندگی و وضعی واکنشی در مرحله پس آزمون -پیگیری بین گروه های ناپایدار - پایدار و ناپایدار- کنترل معنی دار بود(05/0P≤) و در متغیر های ثبات و قائم بودن، وضعیت حسی ، راه رفتن و امتیازات کل بین تمامی گروه ها معنی دار بود(05/0P≤). نتایج آزمون تعقیبی برای پارامترهای کینماتیکی راه رفتن و ترس از سقوط در مقایسه گروه های مورد مطالعه با زمان های اندازه گیری نشان داد که در گروه سطح پایدار و ناپایدار در متغیر های طول گام، طول قدم، عرض گام، سرعت گام برداری(بجز مرحله پیگیری و پیش آزمون) آهنگ گام برداری، زمان استقرار، زمان نوسان، زمان حمایت یگانه و دو گانه در مرحله پیش آزمون -پس آزمون و مرحله پیگیری-پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0P≤). در مقایسه زمان های اندازه گیری با گروه های مورد مطالعه نشان داد که در متغیر های طول گام، طول قدم و عرض گام در مرحله پس آزمون - پیگیری بین گروه ناپایدار - کنترل تفاوت معنی دار وجود داشت(05/0P≤) و در متغیر های سرعت راه رفتن، حمایت دو گانه و آهنگ گام برداری بین گروه های پایدار -کنترل ، ناپایدار- پایدار و ناپایدار - کنترل تفاوت معنی دار مشاهده شد (05/0P≤) و در متغیر های زمان حمایت یگانه ، زمان نوسان و زمان استقرار بین تمام گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0P≤). یافته ها نشان داد که گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت بیشتری نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار دارد. در نتیجه، این مطالعه شواهدی را ارائه می دهد که نشان می دهد تمرینات منتخب اصلاحی می تواند به عنوان مداخلاتی موثر برای بهبود تعادل ، راه رفتن و ترس از سقوط در افراد کم توان ذهنی شناخته شود و بر فعالیت های عملکردی و حرکتی تأثیر گذار باشد.
|
| تاریخ ثبت در بانک |
1 تیر 1400
|
| فایل پیوست |
|
