| چکیده |
این پژوهش به دو بخش تقسیم می‌شود: هدف کلی بخش اول عبارت است از بررسی نگرش کودکان عادی پیش از دبستان، نسبت به کودکان با نیازهای خاص و هدف کلی بخش دوم عبارت است از بررسی اثربخشی قصه درمانی بر تغییر نگرش کودکان عادی پیش دبستانی نسبت به کودکان با نیازهای خاص. روش پژوهش در بخش اول، پیمایشی می‌باشد و در بخش دوم از روش نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری مورد نظر در این پژوهش، کلیه کودکان دختر و پسر 5-4 سال منطقه 3 شهر تهران می باشند که در ابتدا به روش نمونه‌گیری دردسترس، از میان کودکان 5-4 سال خانه کودک روشنا، 100 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و با استفاده از آزمون تصویری نویکی مورد سنجش قرار گرفتند. سپس از میان آنان 30 نفر با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند و در ادامه این 30 نفر با جایگزینی تصادفی به دو گروه 15 نفره( 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند و بر روی گروه آزمایش 10 جلسه قصه درمانی اعمال گردید. بعد از پایان جلسات قصه درمانی، پس آزمون بر روی هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش های تحلیل واریانس تک مغیره و چندمتغیره و تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شده است. نتایج این بررسی، نشانگر وجود تفاوت معنادار بین نگرش کودکان کودکستانی، نسبت به همسالان‌شان با معلولیت فیزیکی، اختلال شنوایی و بدون معلولیت است( P<0/01) و دیگر نتیجه آن تأیید اثربخشی قصه درمانی بر تغییرات شناختی( P<0/03) ،عاطفی( P<0/04) و رفتاری( P<0/02) در نگرش کودکان کودکستانی پسر و دختر نسبت به همسالان‌شان با معلولیت فیزیکی و اختلال شنوایی است. به عبارت دیگر، این نتیجه بیانگر تغییر نگرش کودکان گروه آزمایش پس از مداخله 10 جلسه‌ای، با استفاده از قصه درمانی است.
|
