| چکیده |
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید‌درمانـی بر بهبود کیفیت زندگـی و خودکارآمدی دانش‌آموزان دختر مبتلا به ناتوانی جسمی- حرکتی مقطع سوم دبیرستان شهر تهران صورت گرفت. طرح این پژوهش، آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانش‌آموزان دختر دچار ناتوانی جسمی- حرکتی مشغول به تحصیل در مقطع دبیرستان در سال تحصیلی 93-92 مدارس استثنایی (جسمی- حرکتی) شهر تهران بوده است. نمونه این پژوهش شامل 24 نفر بوده است که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی از اعضای جامعه انتخاب و سپس با استفاده از جایگزینی تصادفی، نیمی از آنها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر، پرسش‌نامه خودکارآمدی عمومی (GSE) و فرم کوتاه پرسش‌نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-BREF) بوده است. گروه آزمایش طی 9 جلسه 50 تا 70 دقیقه‌ای تحت مداخلات آموزشی (هفته‌ای یکبار) قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. نتایج این پژوهش نشـان داد که آموزش امید‌درمـانی بر بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی دانش‌آموزان دختر مبتلا به ناتوانی جسمی- حرکتی موثر بوده است. با توجه به تاثیر مثبت امیددرمانی بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی، این نتایج برای متخصصین حوزه سلامت و آموزش، تلویحات کاربردی دارد.
|
