| چکیده |
: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان نگرانی، امید و معنای زندگی در مادران کودکان ناشنوا، کودکان مبتلا به اتیسم و کودکان با ناتوانی یادگیری در شهر اصفهان انجام گرفت. روش: نمونه مورد مطالعه متشکل از 169 نفر از مادران( 58 نفر مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، 54 نفر مادران کودکان ناشنوا و 57 نفر مادران کودکان با ناتوانی یادگیری) بود که با استفاده از روش نمونه-گیری در دسترس از بین کلیه مادران کودکان 6 تا 12 ساله مبتلا به اوتیسم، ناشنوا و ناتوان در یادگیری شهر اصفهان انتخاب شد. در این پژوهش از پرسشنامه نگرانی پنسیلوانیا (PSWQ)، مقیاس گرایش به امیدواری بزرگسالان اشنایدر (ADHS) و پرسشنامه هدف در زندگی (PIL) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، روش‌های آماری تحلیل واریانس یک طرفه همراه با آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون بکار برده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند که میزان امید و معنای زندگی در بین سه گروه در سطح(01/0>P) تفاوت معنا داری دارد. اما میزان نگرانی گروه‌ها در سطح(0.01P<) معنا دار نبود. همچنین یافته‌ها نشان دادند که بین امید و میزان نگرانی ،امید و معنای زندگی، معنای زندگی و میزان نگرانی در سطح (0.001>P) رابطه معنادار وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که گروه‌ها از نظر امید و معنای زندگی با یکدیگر متفاوت اند اما از لحاظ نگرانی بین گروه‌های مختلف مادران تفاوت وجود ندارد. علاوه براین، در گروه‌ها با افزایش امید، معنای زندگی افزایش یافته و همچنین با افزایش امید و معنای زندگی، نگرانی کاهش یافته و بالعکس.
|
