| کد | ts-69 |
|---|---|
| عنوان اول | بررسی برخی از ویژگی‌های دستوری فارسی در گفتار دانش‌آموزان کم‌شنوای مدارس راهنمایی ناشنوایان شهر تهران |
| نویسنده | طلیعه ظریفیان |
| استاد راهنما | یحیی مدرسی |
| اسناد مشاور | فروغ شفیعی |
| اسناد مشاور | فیروز آزادگان |
| اسناد مشاور | محسن بنی هاشمی |
| دانشگاه | دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران |
| مقطع | کارشناسی ارشد |
| رشته | گفتار درمانی |
| سال دفاع | 1380شمسی |
| زبان | فارسی |
| چکیده | هدف پژوهش، بررسی ویژگی‌های زبانی آسیب‌دیدگان شنوایی در جنبه‌های صرف و نحو می‌پردازد. روش پژوهش ۷۵ دانش‌آموز کم‌شنوا (۳۵ دختر و ۴۰ پسر) که در پایه‌های اول و دوم و سوم راهنمایی مدارس ناشنوایان شهر تهران، در سال تحصیلی ۱۳۷۷-۷۸ مشغول به تحصیل بودند با میانگین افت شنوایی ۵۵ تا ۷۰ دسی‌بل در گوش بهتر و طیف سنی ۱۳ تا ۲۳ سال (میناگین ۰۷/۱۷ سال) جامعه مورد مطالعه ما را تشکیل می‌دادند. در زمان اجرای آزمون، آزمودنی‌ها باید شیوه اشاره یا هر شیوه ارتباطی غیر کلامی را کنار گذاشته و فقط به شیوه شفاهی و از طریق گفتار ارتباط برقرار می‌کردند. این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است. پاسخ‌گویی به فرضیه‌ها و سوالات مطرح شده منوط به دستیابی به داده‌های زبانی و غیر زبانی بود. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامه و مشاهده بوده‌است. نتیجه‌گیری نشان می‌دهد با توجه به این که تنها ۴۵/۳۴ درصد از گفته‌های آزمودنی‌ها با توجه به ملاک‌های کاربردشناسی زبان درست بیان شده، موضوع فوق نشان‌دهنده لزوم برنامه‌ریزی صحیح و اصولی در راستای آموزش و توانبخشی آسیب‌دیدگان شنوایی است. علاوه بر این با توجه به عدم تأثیر معنادار روش ارتباطی بر شاخص‌های تحصیلی و تعداد گفته‌های درست، می‌توان نتیجه گرفت که این امکان وجود دارد تا دانش‌آموزان آسیب‌دیده شنوایی را در انتخاب روش ارتباطی آزادتر گذاشت. آموزش زبان اشاره به طور رسمی و قانون‌مند به کم شنوایان ایرانی می‌تواند در ارتقاء سطح توانایی‌های زبانی این دانش‌آموزان مفید و موثر باشد. لزوم برنامه‌های تشخیصی از لحاط ابتلا به آسیب‌های شنوایی و تجویز ابزارهای کمک شنیداری در سنین حساس زبان‌آموزی (از بدو تولد تا پایان ۳ سالگی) از نکات مهم و در خور توجه در این زمینه است. |
| تاریخ ثبت در بانک | 15 بهمن 1394 |