| چکیده |
هدف از این تحقیق بررسی باروری بعد از یک فرزند معلول زنان 49-15 ساله ازدواج کرده همسردار دارای فرزند ناشنوا یا کم توان ذهنی شهرستان شهریار در استان تهران بوده است. روش مورد استفاده در این تحقیق روش پیمایشی بوده است و برای جمع آوری اطلاعات ازپرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه زنان 49-15 ساله ازدواج کرده همسردار دارای حداقل یک فرزند ناشنوا یا کم توان ذهنی می باشد که فرزندان معلول آنها در یکی از مدارس استثنایی شهرستان در سال تحصیلی89-1388 مشغول به تحصیل بوده اند. از میان جامعه آماری مورد نظر 200 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند که در نهایت با 192 نفر از آنان(92 نفر از زنان دارای فرزند ناشنوا و 100 نفر از زنان دارای فرزند کم توان ذهنی بوده اند) به طور کامل مصاحبه شد. در نهایت می توان نتیجه گیری کرد که نوع معلولیت فرزند یکی از عوامل مهم موثر در باروری بعد از یک فرزند معلول زنان مورد نظر بوده است و باروری بعد از یک فرزند معلول در زنان دارای فرزند ناشنوا به مراتب بیش از زنان دارای فرزند کم توان ذهنی بوده است که این امر ناشی از مشکلات کمتر و آینده بهتر فرزندان ناشنوا نسبت به فرزندان کم توان ذهنی می باشد و همچنین لازم به ذکر است فشار روانی ایجاد شده ناشی از وجود فرزند معلول بر روی زنان دارای فرزند ناشنوا به مراتب کمتر از زنان دارای فرزند کم توان ذهنی می باشد که همه این موارد بر باروری بعد از یک فرزند معلول زنان مورد نظرتأثیر می گذارد.
|
