| چکیده |
مساله معلولیت، آن‌قدر دارای اهمیت ساختاری است که نمی‌توان آن را از جنبه‌های حقوقی، اجتماعی و زیستی‌مان پنهان کنیم. زیرا معلولان اغلب با شرایط اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی نامناسبی نسبت به دیگر افراد غیرمعلول دست و پنجه نرم می‌کنند. بی‌توجهی به افراد دارای معلولیت، نه تنها باعث طرد اجتماعی معلولان خواهد شد، بلکه جامعه را نسبت به مشکلات موجود خودش ناآگاه خواهد کرد. این ناآگاهی سرآغازی است برای نقض حقوق حقه افراد معلول. در این میان، حق مسکن متناسب، چه از منظر حقوق بین‌الملل و چه از منظر قانون اساسی و قوانین عادی کشور، یک حق رفاهی-اجتماعی است. در تحقیق حاضر تلاش بر این است تا بر اساس روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی حق مسکن متناسب معلولان بر اساس نظام حقوقی ایران بپردازیم. پرسش اصلی تحقیق در باب نحوه کیفیت حق برخورداری معلولین از مسکن متناسب در نظام حقوقی ایران است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که علی رغم اینکه در قانون اساسی جمهوری اسلامی در اصل 31، دارا بودن مسکن متناسب حق هر فرد و خانواده ایرانی به ویژه روستاییان و کارگران است، اما در قوانین عادی به ویژه در قانون حمایت از حقوق معلولان (مصوب 1397)، الزامات یک مسکن متناسب افراد معلول، همچون ارائه زمین رایگان، تسهیلات مالی و بانکی، معافیت از عوارض مربوط به نظام مهندسی و بسیاری امور دیگر پیش‌بینی شده است. براین اساس، تحقیق حاضر کوشیده است تا ضمن بررسی مفهوم معلولیت، حقوق افراد معلول به ویژه حق مسکن متناسب با نیازهایشان را مورد بررسی و مطالعه قرار دهد.
|
