| چکیده |
عملکرد موزه‌ها تنها در حفاظت و نگهداری از آثار خلاصه نمی‌شوند بلکه عملکردی فراتر از آن دارند و می توانند در بطن جامعه حضور داشته باشند و نقش مهمی در جریانات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... ایفا کنند. یکی از موضوعاتی که موزه‌ها باید به آن توجه نشان دهند؛ معلولیت و محرومیتی است که این افراد در جامعه تجربه می‌کنند. این پژوهش بر اساس ماهیت موضوع از نوع کیفی می‌باشد که با جمع‌آوری داده‌ها به صورت کتابخانه‌ای و با کمک ابزار مصاحبه در تلاش است به نقش موزه در کاهش محرومیت اجتماعی افراد دارای معلولیت بپردازد. همچنین به دنبال راهکارهایی در جهت بهبود وضعیت موزه‌ها در توجه به جامعه معلولان است. پژوهش‌های انجام شده در حیطه موزه‌ها و معلولان بیشتر به دسترسی فیزیکی افراد معلول به موزه‌ها اشاره کرده‌اند و کمتر پژوهشی به بررسی نقش اجتماعی موزه‌ها با هدف تعامل با افراد دارای معلولیت و تأکید بر توانایی آنان و تأثیرگذاری بر نگرش جامعه نسبت به این افراد پرداخته‌اند که انجام این پژوهش به عنوان نقطه آغاز مطالعات تخصصی به معلولان جسمی حرکتی در موزه‌های ایران ضروری است. بر مبنای یافته های این پژوهش می‌توان چنین گفت موزه یک نهاد اجتماعی است و مسئولیت اخلاقی و اجتماعی دارد که به همه افراد جامعه از جمله معلولان نیز توجه نشان دهد. علاوه بر آن یک رسانه قوی و تأثیرگذار تلقی می‌شود که می‌تواند بر افکار عمومی نفوذ کند و منجر به آگاهی بخشی به جامعه در زمینه توانمندی افراد دارای معلولیت گردد و به ابزاری در جهت کاهش محرومیت اجتماعی این افراد تبدیل شود.
|
