| چکیده |
هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر احساس گناه و انسجام خانوادگی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی بود. پژوهش نیمه آزمایشی و طرح این تحقیق، طرح پیش آزمون و پسآزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک معلول جسمی‌حرکتی شهرستان تربت حیدریه در سال1399 بود. در این پژوهش تعداد30 نفر از مادران دارای کودکان معلول جسمی حرکتی که بعد از فراخوان پژوهشگر مبتنی بر برگزاری یک دوره آموزش واقعیت‌درمانی مایل‌‌به همکاری بودند و همچنین شرایط پژوهش را داشتند به شیوه در دسترس انتخاب گردیدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. سپس کار مداخله آغاز و برای گروه آزمایش 8 جلسه 5/2ساعته درمان واقعیت درمانی براساس نظریه گلاسر (1960) در نظر گرفته و اجرا شد ولی برای گروه کنترل هیچ گونه جلسه درمانی برگزار نگردید. برای جمع آوری داده‌های از دو پرسشنامه استاندارد احساس گناه کوگلر و جونز(1992) و پرسشنامه انسجام خانوادگی السون و همکاران(1985) استفاده شد. با اتمام جلسات مداخله درمانی پس آزمون انجام و نمونه ها مجددأ به سوالات پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. داده‌ها بوسیله نرم افزار Spss25 و استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج بدست آمده نشان داد که با 95درصد اطمینان می‌توان ابراز کرد که واقعیت درمانی بر کاهش احساس گناه و افزایش انسجام خانوادگی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی تاثیر مثبت و معناداری دارد.
|
