| چکیده |
تعلیم و تربیت در سنین پایین کودکان تاثیر فراوان و بسزایی در آینده آنان دارند. ابتدا از محیط خانواده شروع میشود و بعد از آن میتوان مهدکودک را به عنوان اولین محیط اجتماعی در نظر گرفت که کودک در آن قرار میگیرد و نقش بسزایی میتواند در آینده پیش روی آن عزیزان داشته باشد. مسئله تربیت، یادگیری و آموزش های کافی و مناسب به کودکان کمک میکند، بنیادی را در شخصیت و رفتار آنان شکل دهد و مهارتهای ارتباط اجتماعی و شناخت پیرامون که برای موفقیت لازم است را یاد بگیرند. کودکان معلول جسمی-حرکتی از این قائده مستثنی نمی باشند. کودکان معلول جسم-حرکتی به دوره های درمانی و آموزشی یکسانی نیازمند نمی باشند، این دوره ها به تواناییهای جسمی و نیازهای فردی یک کودک بستگی دارد که باید در برنامه های آموزش پیش از دبستان مورد نظر قرار گیرد. آموزشهای پیش دبستانی باعث می شود که کودک معلول ، مهارت و آموزش های لازم را برای آماده شدن جهت شرکت در فعالیتهای خانه ، مدرسه و در نهایت جامعه را فرا گیرد. مهدکودک در آموزش کودکان (چه سالم از لحاظ فیزیکی و چه معلول جسمی-حرکتی) از مهمترین مراحلی است که کودک باید سپری کند زیرا باید آموزش های پایه در این سنین که از اهمیت خاصی برخوردار است به کودکان داده شود تا در آینده بتوانند به استقلال فردی و عملکردی دست یابند، زیرا جامعه ای با ارزش است که همه افراد بتوانند در آن شرکت کنند و صرفا معلولیت باعث محدودیت آنها نشود. داشتن فضاهای آموزشی مناسب و خلق فضاهایی متناسب و پاسخگوی نیازها، احتیاج به شناسایی اجزاء و موقعیت کاربردی، سبک های معماری، بررسی فضاها و روابط صحیح بین آنها و تعیین طرح نهایی بوده که این خود یک بررسی و تجزیه و تحلیل دقیق و همه جانبه را نیازمند میباشد.
|
