| کد | ts-4540 |
|---|---|
| عنوان اول | بررسی تاثیر مشاوره گروهی بر خود پنداره معلولان جسمی - حرکتی زنان 50 - 20 |
| نویسنده | خدیجه مختاری حسن‌آباد |
| استاد راهنما | حسن پاشا شریفی |
| اسناد مشاور | شکوه نوایی نژاد |
| نوع | کاغذی |
| دانشگاه | دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رودهن |
| مقطع | کارشناسی ارشد |
| سال دفاع | 1378شمسی |
| زبان | فارسی |
| چکیده | در سالهای اخیر بررسی موضوع خویشتن پنداره و ابعاد آن، افزایش یافته است. خودپنداره موضوع اصلی روان شناسی شخصیت است. ادراک و احساس انسان نسبت به "خود" تشکیل دهنده شخصیت و اساس رفتار وی است. سازگاری فرد در موقعیتهای مختلف زندگی بستگی به میزان و سطح خودپنداره او دارد. از آنجا که بهبود نگرش نسبت به "خود" و خویشتن پنداره مثبت می‌تواند باعث موفقیت افراد در زندگی شود و پیشرفت آنان را تسهیل کند، تحقیق حاضر با هدف انجام یک تحقیق آزمایشی و با رویکرد مشاوره توانبخشی به بررسی "تاثیر مشاوره گروهی بر افزایش سطح خود پنداره معلولان جسمی - حرکتی" می‌پردازد پژوهش حاضر، آزمایشی و با طرح پیش آزمون - پس آزمون است. بدین منظور ابتدا از اعضای جامعه معلولین ایران زنان 20 تا 50 ساله، 100 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند و از آنان آزمونهای خودپنداره "بک و راجرز" که هر دو سطح خود پنداره را می‌سنجند، به عمل آمد. بعد با توجه به ویژگیهای جمعیت شناختی شامل سن. تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت شغل و مرتبه تولد از میان افراد سالم (جمعیت عمومی در دسترس)، افرادی که خصوصیات مشابه با افراد معلول گروه نمونه داشتند، انتخاب شدند و دو تست خودپنداره در مورد آنها اجرا شد. با توجه به اینکه آزمون "بک" به صورت مقیاس فاصله‌ای و آزمون "راجرز" به صورت مقایس طبقه‌ای است، آزمونهای تحلیل آماری مربوط به هریک، شال آزمونTبرای بررسی نمره‌های خودپنداره "بک" و آزمونUمان ویتنی و مجذور خی برای نمره‌های خودپنداره "راجرز" محاسبه شد. نتایج آزمونها تاییدی بر فرضیه اول پژوهش مبنی بر بالا بودن سطح خودپنداره افراد سالم در مقایسه با افراد معلول است. بعد از میان افراد معلول که پیش آزمون در مورد آنها اجرا شده بود به طور تصادفی 34 نفر را که سطح خودپنداره آنان در مقایسه با دیگر معلولان پایین‌تر بود، انتخاب و از میان این تعداد به طور تصادفی 16 نفر به عنوان گروه آزمایش و 16 نفر به عنوان گروه گواه تعیین شدند. در حالیکه گروه آزمایش، تدبیر آزمایشی را دریافت کرد (افراد این گروه در جلسات، مشاوره گروهی طی 10 جلسه یک ساعت و نیمه شرکت کردند) در مورد گروه گواه هیچگونه اقدامی صورت نگرفت. بعد از پایان دوره مشاوره گروهی پس آزمون که همان آزمونهای خود پنداره "بک و راجرز"بود در مورد دو گروه اجرا شد و داده‌های این آزمونها مطابق آنچه در پیش آزمون انجام شده بود، بررسی شد و نتایج فرضیه دوم که تاثیر مشاوره گروهی در افزایش سطح خودپنداره معلولان است، را تایید کرد. مهمترین پژوهش حاضر عبارت است از: 1- جلسات مشاوره گروهی سبب فعالتر شده معلولان شده بود. زیرا آنها اقداماتی نظیر کنار گذاشتن واکر (نوعی عصا به شکل چهارپایه) و تمرین با عصای معمولی را جهت بهبود وضع خود شروع کرده بودند و همچنین بهبود وضعیت عمومی آنها و آمادگی جهت اشتغال - ازدواج و برقراری روابط بهتر با اعضای خانواده و دیگر افراد با قبل از شرکت آنان در جلسات گزارش شده است ی از نظر آماری متفاوت است و این اختلاف نشانگر افزایش سطح خودپنداره این افراد بعد از مداخله درمان است‌این پژوهش بر این نکته تاکید دارد که برای کسب نتایج دقیق‌تر، تحقیق روی گروههای گسترده‌تر (از لحاظ این پژوهش بر این نکته تاکید دارد که برای کسب نتایج دقیق‌تر، تحقیق روی گروههای گسترده‌تر (از لحاظ جنس و سن) میان افراد سالم و معلول اجرا شود |
| تاریخ ثبت در بانک | 27 اردیبهشت 1395 |