چکیده |
فضاهای عمومی مهمترین وسیله در جهت تقویت جامعهی مدنی به عنوان عرصهی مشارکت تمامی گروهها اعم از زنان و مردان،هستند و زنان نیز به عنوان نیمی از استفادهکنندگان فضاهای عمومی همانند مردان بایستی بتوانند به راحتی از فضاهای شهری استفاده کرده و درآن احساس آرامش داشته باشند. باتوجه به اینکه الگوهای رفتاری زنان و مردان و درک آنها از محیط متفاوت است، نیازها و انتظارات متفاوتی نیز از فضای عمومی دارند، عدم توجه به این تفاوتها موجب کمرنگتر شدن حضور زنان در فضاهای شهری میشود. ایجاد فضاهای ویژهی بانوان(با تاکید بر بوستان زنان)در سطح کلانشهر تهران و برخی از شهرهای بزرگ یکی از رویکردهای جدید برای تامین رضایت و امنیت بیشتر زنان در فضاهای شهری است که با توسل به جداسازی زنان و مردان در فضاهای عمومی و ایجاد تسهیلات و خدمات اختصاصی سعی در رفع نیازهای زنان و کاهش محدودیت-های آنان دارد. ازآنجا که ایجاد فضاهای ویژهی زنان هزینهی اجتماعی و اقتصادی بسیاری درپی دارد، بررسی این فضاها در میزان پاسخگویی به نیازهای زنان ضروری به نظر میرسد. هدف از نوشتار پیشرو سنجش میزان پاسخگویی فضاهای عمومی ویژهی زنان به نیازهای آنان و ارزیابی این فضاها در مقایسه با دیگرفضاهای عمومی میباشد.جهت نیل به این هدف پس از مطالعهی مفاهیم فضای عمومی موفق، نیازها و محدودیتهای زنان در فضای عمومی، معیارهای فضای عمومی موفق در سازگاری با نیازهای زنان در ابعاد مختلف تدوین شده است. برای سنجش این معیارها یک فضای عمومی ویژه بانوان(بوستان بهشت مادران) و یک فضای عمومی همهشمول (پارک آبوآتش) مورد بررسی قرار گرفتهاند. بدین منظور از تحلیل کیفی (تحلیل محتوا) و کمی(آمارتوصیفی با استفاده از نرمافزار Spss و Excel) بهره گرفته-شدهاست. نتایج پژوهش حاکی از آنست که علیرغم اهداف اعلام شده از ایجاد این فضاها و نیز نقش منطقهای بوستان بهشت مادران، این بوستان در مقیاس محلی عمل کرده و به فضایی کارکردی جهت فعالیتهای ورزش و سلامت زنان با آزادی در پوشش تقلیل یافته است.
|