| چکیده |
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش جهت‌یابی و حرکت بر کیفیت زندگی، تنظیم شناختی هیجان و بهزیستی روانشناختی دانش‌آموزان نابینا انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه شبه‌آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. 24 نفر از دانش‌آموزان نابینا به روش نمونه‌گیری در دسترس از مدارس ویژه نابینایان اصفهان انتخاب شدند و به طور مساوی در یکی از دو گروه آزمایش و گروه کنترل (هر گروه 12 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایشی، در 8 جلسه آموزش برنامه افق زمانی (هفته‌ای 2 جلسه) شرکت کردند در حالی که گروه کنترل در این جلسات شرکت نکردند. آزمودنی‌ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996)، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (2006) و مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف (1989) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری با به کارگیری نرم‌افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که گروه آزمایش و کنترل در کیفیت زندگی، تنظیم شناختی هیجان و بهزیستی روانشناختی تفاوت معناداری داشتند (05/0>P). در واقع، آموزش برنامه جهت‌یابی و حرکت بر کیفیت زندگی، تنظیم شناختی هیجان و بهزیستی روانشناختی دانش‌آموزان نابینا اثر مثبت و معناداری داشته است (05/0>P). با توجه به این که آموزش برنامه جهت‌یابی و حرکت سبب بهبود کیفیت زندگی، تنظیم شناختی هیجان و بهزیستی روانشناختی دانش‌آموزان نابینا شد، بنابراین برنامه‌ریزی برای آموزش چنین برنامه‌هایی مانند آموزش برنامه جهت‌یابی و حرکت نقش مهمی در کیفیت زندگی، تنظیم شناختی هیجان و بهزیستی روانشناختی دارد.
|
