| چکیده |
وقتی سخن از تعلیم و تربیت به میان می آید،از تاریخ تحول آدمی سخن گفته ایم. تعلیمو تربیت قدمتی همپای آفرینش انسان دارد. تعلیم و تربیت کودکان استثنایی نیز از آنجاکه معلولیت از آغاز خلقت وجود داشته،همزاد پیدایش بشر میباشد. رفتار جوامع بشری بااین گونه افراد متفاوت بوده است،جوامع بدوی و اولیه افراد ضعیف و معلول را در تکاپوی زندگی موثر نمی دانستند و آنان را طرد می کردند. بعنوان مثال اسپارتها،کودکان ناقص الخلقه را طعمه گرگها می نمودند و مردم هندباستان ،معلولین را به امواج خروشان رودخانه ها می سپردند. برخلاف جوامع بدوی ،در جوامع مذهبی روشهای انسانی تری در مورد معلولین بکار می رفته است. پس از دوران انقلاب صنعتی اروپا که آموزش این کودکان دچار تحول شده بود نظریه اصلاح نژادی مطرح می شود که در سال 1920 به اوج خود می رسد،افراد ناقص الخلقه راجانیان بالقوه تصور می کنند و جو حاکم در این دوره جلوگیری کودکان از سرایت آنها وآولده کردن نژادها با تمام توان بوده است. بنظر می رسد تعلیم و تربیت این گروه از کودکان بطور واقعی از اواخر قرن هیجدهم شروع شده است،هر چند در قرون یازده و دوازده میلادی کوششهای جهت تعلیم و تربیت این گروه از جمله ناشنوایان انجام شده است. ولی کوششهای نخستین بیشتر جنبه حمایتی داشته وپس از آن متخصصان به تواناییهای این کودکان توجه نموده اند و اقداماتی در جهت رفاهو آموزش این گروه انجام داده اند. آنچه که در این دورانها مدنظر بوده آموزش انفرادی و جداسازی می باشد،نخستین کوششهاجهت عادی سازی (اختلاط انفرادی برخی معلولان در کلاسهای عادی) در سالهای 1960 آغازشد. در کنار این روش تشکیل کلاسهای خاص نیز مدنظر قرار گرفت به این صورت که کلاسهایی تشکیل می شود که توقف دانش آموزان در آن جا کوتاه مدت باشد و این امر صورت جبرانی داشته باشد،چنانکه با خروج از آنها دانش آموز مجدداً به کلاس عادی ملحق شود. در حقیقت روشهای آموزشی فعل تکامل روشهای گذشتگان با تأکید بر عادی سازی می باشد.
|
