| چکیده |
استفاده از پرده آمنیوتیک به عنوان پوشش بیولوژیک در بیماران سوخته از سالها قبل آغاز شده است . این پرده ها دارای خصوصیات آنتی باکتریال بوده و تاًثیر مثبتی بر ترمیم زخم دارند و در حالی که بقای بیشتر این پرده ها بر روی زخم سوخته می تواند به ترمیم بهتر آن کمک نماید , به دلیل آنتی ژنیک بودن آنها , سیستم ایمنی بیمار پس از مدتکوتاهی آنها را به عنوان جسم خارجی شناخته و دفع می نماید . هدف از تحقیق حاضر کهدر سوختگی های با ضخامت نسبی انجام شده است , به تاًخیر انداختن پدیده دفع از طریقکاهش ایمنی زدایی پیوند می باشد . در زخمهای تمام ضخامت , به دلیل از بین رفتن تمام لایه های پوست , امکان ترمیم خودبخودی وجود نداشته و نیاز به انجام عمل ((اتوگرافت )) می باشد . در صورتی که وسعتسوختگی نیز بالا باشد نواحی محدودی برای برداشتن پوست جهت ((اتوگرافت)) وجود خواهدداشت . در این موارد ضرورتاً بایستی از یک ناحیه دو بار یا حتی بیشتر پوست برداشت. به تاًخیر افتادن پدیده دفع پرده آمنیوتیک , در سوختگی های تمام ضخامت علاوه بر اثر ترمیمی که بر بافت گرانولاسیون دارد , به نواحی دهنده فرصت ترمیم می دهد تا بتوان ازآن نواحی مجدداً پوست برداشت . نتایج حاصل از تحقیق را می توان به زخمهای تمامضخامت نیز تعمیم داد . لازم به ذکر است که این تحقیق گام کوچکی در جهت درمان بیماران سوخته است و امیدواریم تداوم یابد . این پایان نامه در 123 صفحه به همراه جدول ونمودار ارائه شده است .
|
