| چکیده |
پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مداخله مبتنی بر خودتعیین گری بر خوش بینی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و امید تحصیلی دانش‌آموزان تیزهوش کم‌پیشرفت و ناشنوا انجام شد. این پژوهش از نوع تحقیقات نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل و با هدف کاربردی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه دانش‌آموزان تیزهوش و ناشنوای استان سمنان (شهرستان شاهرود) بود. نمونه آماری این پژوهش شامل یک گروه 15 نفری از کودکان تیزهوش، یگ گروه 15 نفری از ناشنواها و یک گروه 15 نفری برای گروه کنترل که هم شامل ناشنوا و هم کم پیشرفت بود، جایگزین شدند. انتساب آزمودنی ها به گروه کنترل و آزمایش به صورت تصادفی بود. گروه نمونه پرسشنامه های خوش بینی تحصیلی اسچنموران و همکاران (2013)، سرزندگی تحصلی مارتین و مارش (2006) و امید تحصیلی کمپبل و کاون (2001) را تکمیل کردند. برنامه آموزشی خود تعیین گری در 8 جلسه 40 دقیقه ای بر روی دانش آموزان هر دو گروه آزمایشی انجام شد. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام مداخله بر روی گروه های آزمایشی، مجدد پرسشنامه های معرفی شده بین تمام گروه نمونه توزیع شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار22 spss و با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره مورد بررسی قرر گرفت. نتایج پژوهش نشان داد دانش آموزان هر دو گروه آزمایش، نسبت به دانش آموزان گروه کنترل در پس آزمون به طور معناداری، نمرات بالاتری در خوش بینی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و امید تحصیلی به دست آوردند. بر اساس نتایج این مطالعه می توان نتیجه گرفت آموزش خود تعیین گری موجب بهبود خوش بینی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و امید تحصیلی دانش آموزان تیزهوش کم پیشرفت و ناشنوا می شود، بنابراین پیشنهاد می شود متخصصان تعلیم و تربیت آموزش خود تعیین گری را به عنوان روشی برای افزایش پیامد های روانشناختی و تحصیلی مطلوب در دانش آموزان تیزهوش کم پیشرفت و ناشنوا به کار گیرند.
|
