| چکیده |
چکیده شیوع محدودیت‌های حرکتی و مشکلات راه رفتن و تعادل در معلولین عقب‌مانده ذهنی به میزان بالایی می‌باشد. با توجه به اینکه عقب‌ماندگی ذهنی قابل‌درمان نیست ولی قابلیت‌های تعادل و راه رفتن می‌توانند به‌طور بالقوه در افراد عقب‌مانده ذهنی تمرین پذیر باشند، لذا هدف اصلی پژوهش حاضر، مطالعه‌ی تأثیر هشت هفته تمرینات منتخب ثبات مرکزی و راه رفتن روی تردمیل بر تعادل و راه رفتن دانش آموزان کم توان ذهنی می باشد. این مطالعه از نوع آینده‌نگر و شبه تجربی بوده و به‌منظور بررسی اثر تمرینات ورزشی شامل تمرینات ثبات مرکزی و راه رفتن روی تردمیل، بر تعادل و راه رفتن معلولین کم‌توان ذهنی، در سال 92-91 در شهرستان خمینی‌شهر انجام‌گرفته است. در این مطالعه طی 8 هفته، به 12 معلول عقب‌مانده ذهنی، (با شرایط دموگرافی میانگین سن: 39/2±08/18 سال، میانگین قد: 98/4±50/156سانتیمتر، میانگین طول اندام تحتانی:51/4± 75/77 سانتیمتر، میانگین وزن:67/10± 90/51کیلوگرم، میانگین IQ:34/4± 50/67 ) به‌صورت هفته‌ای 3 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه تمرینات ورزشی ارائه شد. اطلاعات حاصل از انجام آزمون‌ها، قبل از اجرای برنامه و بعد از اجرای برنامه جمع‌آوری گردید. به‌منظور ارزیابی تعادل ایستا از آزمون اصلاح‌شده‌ی لک‌لک (با چشم‌های باز و بسته) و تعادل پویا از آزمون راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. برای ارزیابی متغیرهای کینماتیک راه رفتن نیز از 7 دوربین مادون‌قرمز (ساخت کمپانی Qualysis) استفاده شد. جهت تحلیل آماری داده‌ها ازآمار توصیفی برای گزارش وضعیت توزیع داده‌ها و از شیوه آمار استنباطی t همبسته در سطح 05/0>p و از نرم افزار SPSS-16استفاده شد. نتایج نشان داد که بین وضعیت تعادل ایستا، پویا و وضعیت راه رفتن، قبل و بعد از تمرین تفاوت معنا‌داری وجود داشت (05/0>p). بنابراین با توجه به نتایج تحقیق حاضر میتوان از برنامه تمرینی استفاده شده به عنوان یک شیوه در مانی مکمل غیر دارویی موثر در بازتوانی افراد کم توان ذهنی استفاده نمود. کلیدواژه‌ها: تمرینات ثبات مرکزی، تعادل، راه رفتن، کم‌توان ذهنی
|
