| چکیده |
چکیده هدف: حرکت و جابجایی کاربران ویلچر متکی به اندام-فوقانی است. ولی سندرم گیرافتادگی شانه مانع از عملکرد بهینه دست‌ها می‌شود. ریشه این سندرم، گیرافتادن روتیتورکاف‌ها در فضای تنگ زیر آخرمی در ابداکشن، چرخش-داخلی، و یا ترکیب هر دو است. اگر عضلات خلفی شانه ضعیف باشند، قادر به ایجاد ثبات کافی جهت ویلچررانی نخواهند بود. بنابراین، حفظ پوسچر بالاتنه دشوار و حرکات مفصل گلنوهومرال با گیرافتادگی همراه می‌شود. هدف پژوهش حاضر مطالعه اثر بخشی ماساژ و حرکت‌درمانی بر درد سندرم گیرافتادگی شانه و عملکرد دست کاربران ویلچر بود. روش تحقیق: تحقیق، پیش‌تجربی و از نوع پیش و پس آزمون بود. پنج نفر (12/2 ± 5/30 سال) از بانوان فعال انجمن ضایعه نخاعی، دچار سندرم گیرافتادگی شانه بودند. آنها پس از امضای فرم رضایت‌نامه، در پروتکل درمانی شامل ماساژ فریکشن عرضی و حرکات کششی و قدرتی ویژه عضله و تاندون فوق‌خاری شرکت کردند. ماساژدرمانی 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 تا 60 دقیقه انجام گرفت و 9 هفته استمرار داشت تا درد کاملا کنترل شود. آزمون‌های تحقیق شامل تست‌های گیرافتادگی نیر و هاوکینز-کِنِدی، مقیاس بصری درد، و شاخص درد شانه کاربران ویلچر بود. داده‌ها توسط تی وابسته تحلیل آماری شدند. یافته‌ها: ضریب پایبندی به تمرین آزمودنی‌ها 56% بود. نسبت به پیش‌آزمون، در پس‌آزمون میزان درد و دامنه‌حرکتی ابداکشن و فلکشن مفصل گلنوهومرال پیشرفت معنادار یافت (P≤0.05). ولی تغییرات دامنه‌حرکتی چرخش‌داخلی معنادار نبود (p≤0.05). نتیجه‌گیری: ضریب پایبندی نسبتاً کم به دلیل مشکلات ایاب و ذهاب و بیماری‌های عارضه‌ای معلولین نخاعی بود که مانع از حضور مستمر و منظم آنها در جلسات ماساژ و حرکت-درمانی می‌شد. حتی با وجود پایبندی کم، برنامه درمانی توانست درد شانه را کنترل و دامنه‌حرکتی را افزایش دهد. در صورتی که بتوان پروتکل درمانی حاضر را بر روی حجم نمونه بزرگتر و با استفاده از گروه شاهد تصادفی انجام داد میتوان قاطعانه‌تر در مورد نتایج صحبت نمود. کلید واژه‌ها: کاربران ویلچر، مفصل گلنوهومرال، فضای زیر آخرمی، سندرم گیرافتادگی، ماساژ فریکشن عرضی
|
