| چکیده |
چکیده اختلال اتیسم یکی از اختلالات شدید عاطفی- رفتاری در کودکان است که قبل از سه سالگی شروع شده و با اختلال کیفی در برقراری ارتباط، مشکلات جدی کلامی، رفتارهای کلیشه ای و تحریک پذیری رفتاری خود را نشان میدهد. تا کنون روشهای مختلف درمانی برای درمان این اختلال پیشنهاد شده است یکی از این روش ها، آموزش پاسخهای محوری می باشد. این پژوهش با هدف کلی " بررسی اثر بخشی روش آموزش پاسخهای محوری با استفاده از همسالان بر تعاملات اجتماعی و ارتباط کلامی کودکان اتیستیکی مقطع پیش دبستانی شهر اصفهان" انجام گرفته است. این پژوهش از نوع مطالعه موردی است که در آن از سه کودک اتیستیکی پسر مدرسه ادب 2، شهر اصفهان بمنظور شرکت در مداخله درمانی استفاده شده است. نمونه های تحقیق به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. طرح درمانی شامل آموزش پاسخهای محوری است. این روش بر اصول تحلیل رفتار کاربردی استوار است. روش آموزش پاسخهای محوری مولفه های محوری که تأثیرات همه جانبه بر حیطه های وسیع عملکرد کودک اتیستیکی دارند را مورد توجه قرار می دهد. برای جمع آوری داده های پژوهش از روش اندازه گیری فاصله ای و چک لیست های رفتاری استفاده شد. برای ارزیابی کارایی روش درمانی، طرح خط پایه* چندگانه مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش آموزش پاسخهای محوری تعاملات اجتماعی و ارتباط کلامی هر سه کودک تحت مطالعه را به میزان قابل ملاحظه ای بهبود بخشید. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که آموزش کودکان اتیستیکی از طریق ایجاد انگیزه در این کودکان به عنوان مهمترین پاسخ محوری، تعاملات اجتماعی و ارتباط کلامی را به میزان قابل توجهی بهبود می بخشد. این نتایج یافته های کاربردی قابل ملاحظه ای برای تحقیقات آینده خواهد داشت. کلید واژه ها: کودکان اتیستیکی، روش آموزش پاسخهای محوری، تعاملات اجتماعی، ارتباط کلامی.
|
