| چکیده |
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش گروهی مثبت نگری بر کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان زن دانش آموزان استثنایی در شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با دو گروه آزمایشی و کنترل در دو مرحله(پیش آزمون و پس آزمون) و جامعه آماری شامل کلیه معلمان زن شاغل در مدارس استثنائی شهر تهران که در سال تحصیلی 1395-1394 مشغول به تدریس بودند. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. به این منظور پس از هماهنگی های صورت گرفته با دو مجتمع آموزش کودکان استثنایی شهر تهران از منطقه 14 و منطقه 15 ، تعداد 24 نفر از معلمانی که امکان همکاری داوطلبانه در این پژوهش را داشتند انتخاب شدند و پس از همگن سازی به لحاظ خصوصیات دموگرافی (جمعیت شناختی)، به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (12 نفر در هر گروه). گروه آزمایش طی8جلسه آموزش گروهی مثبت نگری دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل طی دو مرحله، پیش آزمون و پس آزمون از طریق (پرسش نامه کیفیت زندگی و تاب آوری) مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزار گردآوری دادهها دو پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه تاب آوری(دیویدسون و کانر،2003) بود که اعتبار آن ها به کمک الفای کرونباخ به ترتیب 67/0 و68/0مشخص گردید. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای آماری کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شده است. یافته های این پژوهش نشان داد آموزش گروهی مثبت نگری بر کیفیت زندگی و تاب آوری و مولفه های مربوطه تاثیر مطلوب داشته است. بنابراین مسئولین آموزش و پرورش و همچنین مشاوران شاغل در مدارس استثنائی می توانند با آموزش مثبت نگری ، تاب آوری و کیفیت زندگی معلمان کودکان استثنائی را بهبود بخشیده و می توانند علاوه بر رشد شخصی ، موجب بهره وری و کارکرد بالای آن ها در آموزش کودکان استثنائی نیز بشوند.
|
