| چکیده |
این رساله زیرنویس ناشنوایان و کم‌شنوایان را در ایران مورد بررسی قرار داده است. به این منظور، در گام اول با استفاده از تحلیل اسناد، دسترسی همگان را به رسانه در بستر قانون توصیف کرده و همچنین اقداماتی را که تاکنون در این زمینه انجام شده بررسی کرده است. علاوه براین، در پژوهشی پیمایشی میزان رضایت ناشنوایان و کم‌شنوایان را از وضعیت کنونی دسترسی به رسانه توصیف کرده است. نتایج حاصل شده از این بخش نشان می‌دهد که در قانون اساسی انقلاب اسلامی ایران به حقوق افراد با نیازهای خاص، به ویژه به حق دسترسی همگان به رسانه اشاره مستقیم نشده است. همچنین، این مطالعه نشان می‌دهد در ایران از قانون جامع حمایت از معلولان و کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت چندان پیروی نمی‌شود. در زمینه اقدامات صورت گرفته، زیرنویس و ترجمه به زبان اشاره دو روشی هستند که برای ایجاد دسترسی همگان به رسانه در ایران مورد استفاده قرار گرفته اند. اما بسیاری از این اقدامات به درخواست نهادهای دولتی و مطابق با استاندارهای مشخصی نیستند، درنتیجه از نظر مخاطبان ناشنوا و کم‌شنوا رضایت‌بخش گزارش نشده‌اند. این رساله در گام دوم، زیرنویس درون‌زبانی از پیش ضبط‌شده برای ناشنوایان و کم‌شنوایان را مورد بررسی قرار داده است. با استفاده از مطالعه پیمایشی و بهره‌گیری از ابزار پرسشنامه، عادت‌های تماشای فیلم و تلویزیون ناشنوایان و کم‌شنوایان و اولویت‌های آنها را از نظر دسترسی به رسانه توصیف کرده است. نتایج حاصل از این بخش، نیازها و انتظارات کاربران زیرنویس را شناسایی می‌کند. در این مطالعه، 112 نفر ناشنوا و کم‌شنوا شرکت کردند. براساس نتایج، بیشتر شرکت‌کنندگان ترجیح دادند زیرنویس و زبان اشاره را به صورت همزمان در اختیار داشته باشند تا بتوانند بر حسب نیاز خود از آنها بهره بگیرند. دیگر اولویت‌های دسترسی به رسانه از نظر این افراد به طور مفصل توصیف گردیده است. این رساله در گام آخر با استفاده از روش آزمایشی، روش‌های ارائه نشانه‌های شنیداری را مورد ارزیابی قرار می‌دهد تا آنها را از نظر میزان کمکی که به درک فیلم ناشنوایان و کم‌شنوایان می‌کنند باهم مقایسه کند. در این مرحله، 78 ناشنوا و کم‌شنوا شرکت کردند. مقایسه انجام شده نشان داد برخی روش‌ها از نظر میزان کمکی که به درک صحیح محتوا می‌کنند تفاوت معناداری باهم دارند اما از نظر شناخت تصاویر نسبت به یکدیگر تفاوت معناداری ندارند.
|
