| چکیده |
منظور از آسیب اجتماعی، همه مشکلاتی هستند که حیات اجتماعی انسان و سلامت اجتماع را به خطر می اندازند و زندگی اجتماعی انسان را از روال عادی خارج میکنند، مثل طلاق، سرقت، فقر، بیکاری، خودکشی، فحشا، اعتیاد و... حکمرانی شهری در پی آن است، تا نقش دولت محلی را در حد هماهنگ کننده و پاسدار قوانین محدود کند. کلانشهرها و شهرهای بزرگ با توجه به ویژگی های خاص خود مانند وسعت، ناهمگونی اجتماعی، پیچیدگی روابط اجتماعی، کاهش تاثیر کنترل های اجتماعی غیر رسمی و ... کانون های مناسبی جهت بروز انواع آسیب‌های اجتماعی هستند. در سالهای اخیر روند و دامنه آسیب‌های اجتماعی در تهران رو به رشد بوده است و دولت و نهادهای حاکمیتی اگر بخواهند به صورت مستقل و بدون مشارکت نهادهای غیردولتی نسبت به حل این مسئله اقدام نمایند، امکانات سخت افزاری و نرم افزاری اجازه اقدام مستقل را به آنها نمی دهد. در نتیجه نگرش نهادی مثل شهرداری در این زمینه باید تغییر کرده و رویکرد جامعه محوری غالب شود تا با همکاری مردم، سرمایه خصوصی و نهادهای عمومی، آسیب‌های اجتماعی مدیریت وکنترل شود. نگارنده درصدد پاسخگویی به این پرسش بود که حکمرانی خوب شهری چه میزان تاثیر در مدیریت و کنترل آسیب‌های اجتماعی در شهر تهران داشته است؟ روش تحقیق برای تبیین وضع موجود و یافتن پاسخ برای سوالات تحقیق، روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از پیمایش و منابع کتابخانه ای بود. برای این منظور با استفاده از فرمول کوکران تعداد پرسشنامه ها تعیین و384 پرسشنامه بین شهروندان تهرانی توزیع شد. بعد از محاسبات آمار توصیفی، از آمار استنباطی نیز برای تحلیل داده ها استفاده شد. برای سنجش حکمرانی شهری هشت شاخص استاندارد، از جمله کارایی، شفافیت، عدالت محوری، مشارکت، پاسخگویی، قانون مداری، مسئولیت پذیری و تمرکززدائی وجود دارد که دو شاخص کارایی و مشارکت، نقاط قوت شهرداری و دو شاخص مسئولیت پذیری و عدالت محوری، نقاط ضعف آن در زمینه حکمرانی خوب شهری در ارتباط با مدیریت و کنترل آسیب‌های اجتماعی هستند. برای تحلیل آماری شاخص ها از تحلیل T تک نمونه ای مستقل، در محیط SPSS استفاده شد.با توجه به میانگین 39/2 در ارزیابی شاخص ها، حکمروایی خوب شهری در زمینه آسیب‌های اجتماعی رشدی نداشته و نتوانسته نقشی را در کنترل، مدیریت و تعدیل این آسیب ها ایفا کند. از جمله دلایل عدم تحقق حکمرانی خوب شهری این است که سازمان های زیادی در امر مدیریت شهر دخیل هستند و با همدیگر هماهنگ عمل نمی کنند و باعث مشکلاتی برای شهر می شوند به عبارتی مدریت یکپارچه شهری وجود ندارد و از طرفی شهرداری ها به دنبال مشارکت واقعی مردم و سرمایه خصوصی نیستند، همچنین رویکرد حکمرانی خوب شهری در ایران هنوز نهادینه نشده است. اولین قدم برای ایجاد مدیریت یکپارچه در راستای ایجاد حکمرانی خوب و مدیریت آسیب‌های اجتماعی ایجاد برنامه ریزی مشارکتی و استفاده از مشارکت همه سازمان ها، ارگان های دولتی دخیل در اداره شهر و کنترل آسیب‌های اجتماعی، بخش خصوصی و مردم به صورت هماهنگ است . همین برنامه ریزی باعث می شود حکمروایی با تمام شاخص هایش به تدریج ریشه پیدا کند و بالنده شود.
|
