| چکیده |
پدیده فرار دختران، موضوعی است که در همه جوامع به ویژه در ایران، مسئله مهمی بوده است چرا که با خود دیگر آسیب‌های اجتماعی را به دنبال دارد. لذا در هر جامعه‌ای، نهادهایی مسئولیت پیگیری و انجام اقدامات مورد نیاز در راستای کاهش این نوع آسیب را به عهده دارند. در ایران نیز مسئولیت سامان‌دهی و باز توانی دختران آسیب‌دیده و یا در معرض آسیب به عهده سازمان بهزیستی است. لذا هدف محقق، ارزیابی خدمات تخصصی سازمان بهزیستی به دختران فرار می-باشد. به این منظور، جامعه آماری شامل دخترانی است که در سال 93، 94 و یا پیش از این خانواده را ترک کرده و در حال حاضر در مراکز نگهداری شهر تهران، ساکن هستند، همچنین دخترانی که بعد از شناسایی و ارجاع به این مراکز توسط کارشناسان به خانواده بازگردانده شده‌اند. محقق دخترانی را که از مرکز نگهداری و یا خانواده، دوباره فرار کرده و در خیابان، پارک و زندگی با جنس مخالف را انتخاب کرده‌اند را نیز مورد توجه قرار داده است. روش پژوهش، کیفی است و ابزار گردآوری داده، مصاحبه نیمه ساخت‌یافته می‌باشد. تعداد نمونه‌ها شامل 11 دختر 12-20 ساله که ساکن در مراکز نگهداری شهر تهران می‌باشد. بر اساس نتایج کسب‌شده در این پژوهش، نشان می‌دهد که انگیزه فرار دختران در سه سطح فرد شامل (اختلالات شخصیتی، مشکلات عاطفی، تحصیلات)، عوامل خانوادگی (بد فرزند پروری، فقر عاطفی روانی فرهنگی، مالی خانواده‌ها، اعتیاد و ازهم‌گسیختگی خانواده) و عوامل اجتماعی (گروه‌های همسالان، محیط ناامن کلان‌شهرها، دام گسترده قاچاقچیان) است؛ که نقش سازمان بهزیستی نیز متأثر از این سه سطح می‌باشد. ابتدا به عوامل فردی، سپس عوامل خانوادگی و در نهایت عوامل اجتماعی، دختران فرار بر اساس فعالیت‌های روانشناسان، مددکاران اجتماعی و مربی می‌پردازند.
|
