| چکیده |
نارسایی واقعیتی است انکار ناپذیر و به عنوان یک پدیده اجتماعی از ادوار گذشته تاکنون در جوامع بشری وجود داشته است. ناتوانی نتیجه یک اختلال است که انجام یک یا چند نقش طبیعی که مبتنی بر سن ، نقش و سایر عوامل اجتماعی و فرهنگی است را کاهش می دهد ( کاراسکو ، 2011) . معلولیت توسط سازمان بهداشت جهانی در طبقه بندی بین المللی ناتوانی کارکردی و سلامت، محدودیت های کارکردی و مشارکتی مطرح شده است( نوسک و هاگس ، سودلند ، تیلور و سوانک ، 2003 ). از جمله این معلولیت ها، معلولیت جسمی حرکتی است که براون و ترنر این معلولیت ها را به عنوان یک آسیب که یک یا بیش از یکی از فعالیت های عمده زندگی فرد را محدود می کند، تعریف کرده اند(براون و ترنر ،2010). تخمین زده می شود که ده درصد از جمعیت دنیا با یک معلولیت زندگی می کنند(اسپنسر ،2007). تحقیقات نشان داده است که هرگونه اشکال و نقص بدنی در افراد موجب تصویر منفی آنها از خویشتن می گردد و بر کارایی و عملکرد آن ها اثر می گذارد(کریمی نژاد ، منصوری ، موحدی ، حسینی ، 1396). معلولیت جسمی دارای ابعاد جسمی و روانشناختی است. نگرش های منفی،پیشداوری ها، تبعیض ها و رفتارهای غیرمنصفانه بر جنبه های گوناگون زندگی افرادی که از نوعی معلولیت رنج می برند تاثیر می گذارد(کمالی ، هاشمی ، خلوتی ، نوروزی و نافعی،2013). تاثیری که معلولیت بر وضعیت اجتماعی- روانی فرد بر جای می گذارد غیر قابل انکار است، چرا که معلولیت جدا از محدودیت ها یا مشکلاتی که از نظر کنشی در فرد معلول ایجاد می کند، ممکن است تاثیرات سوء روا نشناختی بر فرد معلول داشته باشد(کریمی نژاد و همکاران ، 1396). همچنین بیشتر افراد معلول در برخی از جنبه های زندگی به حاشیه رانده می شوند و بعضا از کیفیت زندگی مناسبی برخوردار نیستند(سجادی و زنجاری،2015).
|
