| چکیده |
معماری بایستی به نیازهای ما پاسخ گوید؛ چه به عنوان موضوع هنری و چه عملکردی؛ نیازهایی چون زیستن، امنیت، آسایش و تعداد بیشماری از نیازهای دیگر بشری. خالء موجود در روند طرّاحیهای منظر امروز نتیجهی تبعیت از فرهنگ بصر محور حاکم میباشد.هر فضایی در تعامل با کاربر شکل گرفته و حیات می گیرد.فضای شهری و پارک های شهری نیز با شهروندان خود تعریف می شود.پارک ها جزء مهمترین فضاهای شهری و بستر تعامالت اجتماعی مردم می باشند.باتوجه به اینکه حدود یک درصد از مردم ایران را افراد نابینا یا کم بینا تشکیل می دهند و این آمار همچنان درحال افزایش است ،توجه به این شهروندان نیز حائز اهمیت است. نابینایان وکم بینایان به دلیل مشکل جسمی خود نمی توانند همسان با سایر مردم در فعالیت های اجتماعی و اقتصادی و ... حضور یابند پس باید با مناسب سازی پارک ها شهری برای این قشر حضورپذیری هرچه بیشتر نابینایان در سطح شهر را رقم بزنیم تا این گروه از صحنه جامعه محو نگردند و به فراموشی سپرده نشوند. هدف اصلی این تحقیق طراحی مناسب و قابل استفاده نمودن فضای شهری و پارک برای افرادنابینا می باشد. .همچنین طراحی بر اساس راهکار های تقویت منظر حسی در محیط و ایجاد فضایی راحت ، ایمن و جذاب برای نابینایان از اهداف این پژوهش می باشد. در نهایت با تأکید بر نتایج بدست آمده از تحلیل پرسشنامه و مصاحبه های حضوری، راهکار های مناسب سازی پارک های شهری از طریق منظر حسی برای حضورپذیری افراد نابینا ارائه شده است. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که می توان از طریق مولفههای امنیت،تعلق خاطر و خوانایی فضا و درنظر گرفتن مسائل اجتماعی و ایمنی درپارک ها شهری انگیزه الزم برای این قشر جهت حضور در پارک و انجام تعامالت اجتماعی را فراهم آورد و تحریک حواس برای تقویت ادراک محیطی نابینایان با مواردی چون توجه به کنتراست رنگی ،استفاده از محرک های بویایی ،ایجاد ص
|
