| چکیده |
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی مثبت نگری بر کاهش باورهای غیرمنطقی و افزایش شادکامی مادران کودکان ناشنوا صورت گرفته است. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه مادران کودک ناشنوا شهر قزوین بود که در سال 6931 به مراکز توانبخشی خانواده و کودک ناشنوا مراجعه نمودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس یکی از مراکز به عنوان جامعه پژوهش حاضر انتخاب شد و با توجه به معیارهای ورود )سن مادر، جنس، تحصیلات ، معیار شنوایی مادران، سن کودک و دووالدی بودن خانوادهها( نمونه پژوهش) 93 نفر( انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم بندی و همتا سازی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مثبتنگری خدایاری فرد و غباری بناب) 6936 (، پرسشنامه باورهای غیر منطقی جونز) 6313 ( و پرسشامه شادکامی آکسفورد) 6393 ( بود. آموزش مثبتنگری در قالب ده جلسه نود دقیقهای به صورت هفتهای یک جلسه، در گروه آزمایش اجرا شد. در پایان پرسشنامه های ذکر شده برای دو گروه به عنوان پس آزمون اجرا گردید. روش تجزیه و تحلیل دادهها کوواریانس چند متغیری بود. بر اساس نتایج، آموزش مثبتنگری بر 5/ کاهش باورهای غیرمنطقی گروه آزمایش موثر نبود ) 50 (P> و مثبتنگری نیز موجب افزایش شادکامی 5/ مادران گروه آزمایش در مقایسه با مادران گروه کنترل نگردید) 50 P> .(. همچنین به طور کلی یافته ها نشان میدهد آموزش مثبتنگری، باورهای غیرمنطقی مادران کودکان ناشنوا را کاهش نداده است و نیز موجب افزایش شادکامی آنان نگردیده است.
|
