| چکیده |
همه ما در زندگی خود به افرادی برخورد کرده ایم که به هردلیلی، ازنظر جسمی، روانی یا عاطفی، دچارنقص، ناتوانی یا معلولیت هستند و در انجام امور شخصی خود قابلیت های افراد سالم را ندارند. در اکثر این افراد، به علت عدم رسیدگی به موقع و حل نسبی مشکلات، سایر توانایی ها و استعدادها، پنهان و مستور مانده است. از جمله افراد معلول نابینایان هستند که براساس آمار سازمان بهداشت جهانی درحال حاضر 285میلیون نفر کم بینا و نابینا در جهان وجود دارد و 19میلیون نفر آنها را کودکان تشکیل می دهند. مهمترین وسیله یادگیری برای کودک، بینایی است. اما کودکی که نابینا به دنیا آمده یا در سال های اولیه کودکی نابینا شده تا با شیء ملموس برخورد نکند یا درباره ی آن مطالبی نشنود از وجود شیء باخبر نمی شود. به هرحال، آنچه ما می دانیم این است که ادراک بوجود آمده از طریق یک حس لامسه خوب، بستگی به این دارد که بتوان از روش های متعددی برای کاربرد آن استفاده نمود (برلا و دیگران،1981). هدف اصلی این پژوهش توصیفی-تحلیلی که حاصل تحقیقات میدانی، مصاحبه و طرح پرسشنامه برای والدین کودک نابینا می باشد، تقویت حواس کودک نابینا به ویژه حس لامسه و شنوایی هنگام بازی بوده تا استقلال، اعتمادبه نفس و مهارت های جسمانی و ذهنی کودک تقویت شود. براساس تحقیقات انجام شده وسایل بازی کودکان نابینا فقط وسایلی برای بازی و سرگرمی نیستند بلکه باید مانند وسیله ای آموزشی-پرورشی نکته های تازه ای را به آنها بیاموزند؛ برای کودکان نابینا توجه به دیگر حواس و کمک به تقویت آنها، استفاده از اسباب بازی هایی با شکل خاص یا دارای سطح برجسته، صدادار، پرتحرک، گروهی و بازی هایی که کودک را با محیط اطراف آشنا می سازد، ضرورت دارد. لذا پژوهش حاضر به چگونگی تقویت حواس کودک نابینا هنگام بازی پرداخته و سعی شده نیازهای کودک نابینا را در بازی کردن بررسی کرده و با شناخت کامل این نیازها، به طراحی محصولی کاربردی بپردازد که تا حدامکان حواس این کودکان را تقویت کرده و نیازهای آنان را مرتقع سازد.
|
