| چکیده |
افراد نابینا به خاطر داشتن تجربه متفاوت از افراد عادی، معمولا در سازگاری با محیط دچار مشکل می شوند، در تعریف سازگاری آمده، سازگاری عبارت است از برقراری یک رابطه روانشناختی رضایت بخش میان خود و محیط. در واقع سازگاری، به آن دسته از پاسخ های فرد گفته می شود که باعث سازش موثر و هماهنگ او با موقعیتی می گردد که در آن قرار دارد، از طرفی گفته شده فردی که دارای الگوی رفتاری پیش برنده است زمانی که توانایی جهت یابی در کار و زندگی شخصی خود را داشته باشد می تواند به موفقیت دست یابد، بنابراین هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تجربه زیسته دگرتجربه گرهای نابینا به منظور تشخیص الگوهای پیش برنده آنها. پژوهش حاضر از نوع مطالعات کیفی و یک پژوهش پدیدار شناسی است، پدیدار شناسی، اساساً مطالعه تجربه زیسته یا جهان زندگی است. پدیدار شناسی به جهان، آنچنان که به وسیله یک فرد زیسته می شود، نه جهان یا واقعیتی که چیزی جدایی از انسان باشد، توجه دارد. لذا این پرسش را مطرح می سازد که "تجریه زیسته چه نوع تجربه ای است. نمونه و جامعه آماری مورد پژوهش، دگرتجربه گرهای نابینا 22 ساله و بالاتر (زن و مرد)، در شهر تهران بودند، در پژوهش حاضر، محقق برای نمونه گیری از روش نمونه گیری هدفمند به طور کلی و روش نمونه گیری ملاکی و در ادامه روش نمونه گیری گلوله برفی و نظری استفاده کرده است. ابزار گرد اوری داده ها هم مصاحبه نیمه ساختاریافته بوده است. در تحلیل داده های حاصل از مصاحبه نیز از دو روش تحلیل پدیدارشناسی توصیفی (روش کلایزی) و روش تحلیل محتوا (3 مرحله کدگذاری) به طور همزمان استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که ویژگی های الگوهای پیش برنده دگرتجربه گرهای نابینا، عبارت اند از: سازگاری به مرور زمان، ارتباط داشتن با خدا، مهارتهای اجتماعی، عوامل حمایت کننده فردی و حمایت اجتماعی. در نتیجه می توان گفت، ویژگی ها و عواملی که می تواند یک دگرتجربه گر نابینا را از افراد نابینای دیگر، متفاوت یا ممتاز جلوه دهد مجموعه ای از ویژگی ها و عوامل درون فردی و بین فردی و درعین حال عوامل محیطی و از همه مهم تر ارتباط با خالق هستی است، بنابراین بی توجهی یا نادیده گرفتن هر کدام از این عوامل و ویژگی ها، می تواند فرد را از داشتن الگوی پیش برنده، محروم سازد
|
