| چکیده |
هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر فواصل مختلف تمرین آسایی بر فرایند تحکیم مبتنی بر ثبات و ارتقاء در حافظه حرکتی پنهان ورزشکاران معلول و جانباز بود. این تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق کلیه ورزشکاران معلول و جانباز استان یزد بود که معلولیت آن‌ها از نوع جسمی- حرکتی بوده و به طور منظم هفته‌ای سه جلسه و حداقل برای دو سال تمرین ورزشی داشتند. نمونه آماری پژوهش شامل 90 نفر از ورزشکاران مرد شهر یزد (با میانگین سنی 81/1± 39/25) بودند که در تابستان سال 1394 در تیم‌های منتخب استان جهت شرکت در مسابقات کشوری و المپیادها عضویت داشتند. این افراد به صورت در دسترس و داوطلبانه انتخاب و با توجه به ملاک‌های مورد نظر در 6 گروه 15 نفری تقسیم شدند. مطالعه در دو فاز انجام شد. در فاز اول که برای بررسی فرایند تحکیم مبتنی بر ارتقاء انجام گردید، آزمودنی‌های سه گروه در مرحله اکتساب 2000 کوشش تمرینی از تکلیف زمان واکنش زنجیره‌ای متناوب را در 5 بسته تمرینی (25 بلوک) دریافت کردند و پس از 6، 24 و 72 ساعت در آزمون یادداری همان تکلیف (400 کوشش) شرکت کردند. در فاز دوم برای بررسی فرایند تحکیم مبتنی بر ثبات، آزمودنی‌های سه گروه دیگر پس از 6، 24 و 72 ساعت از مرحله اکتساب، دو بلوک تمرینی (160 کوشش) از تکلیف دوم (مداخله‌گر) که تکلیف تطبیق رنگ زنجیره‌ای بود را دریافت کردند و 24 ساعت بعد از اجرای تکلیف دوم در آزمون یادداری تکلیف اول شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های مکرر و آزمون‌های تعقیبی بونفرونی و دانکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد در مرحله اکتساب اثر اصلی بسته تمرینی معنی‌دار بود و تمرین باعث کاهش زمان واکنش در بسته پنجم نسبت به سایر بسته‌ها شده بود. در مرحله یادداری، نتایج نشان داد که فرایند تحکیم مبتنی بر ارتقاء در هر سه گروه 6، 24 و 72 ساعته رخ داد. در فاز دوم نیز نتایج نشان داد که در گروه فاصله تمرین آسایی 24 و 72 ساعته فرایند تحکیم مبتنی بر ثبات رخ داد اما گروه تمرین آسایی 6 ساعته متحمل اثر تداخل پس گستر گردید و فرایند تحکیم مبتنی بر ثبات برای این گروه رخ نداد
|
