| چکیده |
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش تاب آوری معلولین جسمی – حرکتی انجام شد. این پژوهش مطالعه ای شبه آزمایشی ازنوع طـرح پیش آزمون، پس آزمون همراه با گروه کنترل است، جامعه آماری پژوهش عبارت بود از معلولین جسمی - حرکتی شهرستان قروه استان کردستان، از این میان بر اساس حجم نمونه ی به دست آمده از فرمول کوکران به شکل تصادفی ساده 218 نفر انتخاب شدند و پرسشنامه تاب آوری بر روی آنها اجرا گردید و 24 نفر از کسانی که نمره تاب آوری آنها کمتر از میانگین سایر شرکت کننده ها بود و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و صورت تصادفی در دو گروه کنترل( 12 نفر) و آزمایش (12) نفر جایگزین شدند، گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت مداخله رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی قرار گرفت این جلسات هفته ای یک بار و به مدت 1 ونیم ساعت برگزار شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد، آزمودنی های پژوهش توسط مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (CD- RISC) پیش از شروع درمان، پایان درمان و پس از اتمام مرحله ی پیگیری یک ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج آزمون تجزیه و تحلیل کوورایانس نشان داد که بین دو گروه در افزایش تاب آوری در مرحله ی پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری وجود دارد. نهایتا بر اساس یافته های این پژوهش می توان گفت که رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی در افزایش تاب آوری معلولین جسمی – حرکتی موثر است و به روانشناسان بالینی توصیه می شود در این رابطه از این مداخله بهره جویند
|
