| چکیده |
مقدمه: علی رغم تحقیقات گسترده و درمان های جدید، گلوکوم هنوز علت عمده نابینایی در کشورهای رو به توسعه و توسعه یافته باقی مانده است. تشخیص و درمان زودرس این بیماری، گامی اساسی در جلوگیری از ایجاد عوارض غیرقابل برگشت محسوب می گردد. اینکه چرا برخی افراد در مراحل اولیه گلوکوم مزمن و برخی دیگر در مراحل پیشرفته از دست رفتن میدان بینایی به چشم پزشک مراجعه می کنند، سوالی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، تعیین عوامل خطر احتمالی مراجعه دیرهنگام بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن می باشد. مواد و روشها: در یک مطالعه مورد-شاهدی، 312 بیمار با گلوکوم مزمن در طی مدت 14 ماه در بیمارستان چشم پزشکی نیکوکاری تبریز بررسی شدند. گروه مورد شامل بیمارانی جدیدی بود که با کاهش مطلق میدان بینایی در 5 درجه تثبیت و نسبت کاپ به دیسک بیش از 0/8 در یک یا هر دو چشم مراجعه کرده بودند (188 بیمار). گروه شاهد شامل بیماران جدید بدون کاهش مطلق بینایی در 20 درجه در هیچ یک از دو چشم همراه با سایر انواع معمول نقایص میدان بینایی گلوکومایی و نسبت کاپ به دیسک حداکثر 0/5 و تفاوت بین دو دیسک کمتر از 0/2 بود (124 بیمار). نتایج: سن بالا، جنسیت مذکر، گلوکوم نوع PEX، سابقه منفی گلوکوم در خانواده، زندگی در روستا، سطح تحصیلات پایین، عدم مراجعه مرتب به چشم پزشک، IOP بالای زمان پذیرش، استقلال اقتصادی و عدم وجود خطای انکساری با مراجعه دیرهنگام بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن همراه است. وجود بیماری های سیستمیک همراه، با مراجعه دیرهنگام بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن مرتبط نمی باشد. متغیرهای مستقل پیش بینی کننده مراجعه دیرهنگام بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن شامل جنسیت مذکر (5=OR)، بی سوادی (5=OR)، عدم مراجعه مرتب به چشم پزشک (2=OR)، وجود گلوکوم از نوع PEX P=1/5 و IOP بالای زمان پذیرش (بیش از 25 میلی متر جیوه، افزایش خطر به میزان 1/1 برابر بازای هر میلی مترجیوه افزایش) می باشند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه ما، برنامه ریزی روش های غربالگری مناسب در افراد پرخطر می تواند در شناسایی زودرس گلوکوم و ممانعت از نابینایی مفید باشد.
|
