| چکیده |
چکیده با وجود پیشرفت‌های فراوانی در حوزه درمان و توانبخشی کودکان، توانایی بازداری رفتار و خودتنظیمی از مشکلات عمده کودکان سنین پیش‌دبستانی است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه‌ای گفتار با خود در مدل مفهومی رابطه رشد زبان و دلبستگی ایمن با خودتنظیمی رفتاری در کودکان عادی و ناشنوا بصورت مطالعه‌ای مقطعی است. در این مطالعه همبستگی، 114 کودک کاشت حلزون شده دامنه سنی 7-3 سال از مراکز کاشت حلزون بیمارستان‌های بقیه الله (عج) و رسول اکرم (ص) و 128 کودک عادی از مهدکوک‌های شهر تهران بصورت روش در دسترس انتخاب شدند. آزمون رشد زبان (نیوکامل و هامیل، 1997)، مصاحبه اختلال در دلبستگی (اسمایک و زینه، 1378)، مقیاس گفتار با خود (حسن‌زاده و امرایی، 1394)، پرسشنامه مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی (شهیم و یوسفی، 1999) و مشاهده ساختارمند خودتنظیمی (پونیتز و همکاران، 2008) بر روی کودک و مادران آنها اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل مسیر استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد در متغیرهای رشد زبان، دلبستگی ایمن، و خودتنظیمی رفتاری کودکان عادی در سطح بالاتری از کودکان با آسیب شنوایی قرار دارند. همچنین در هر دو گروه عادی و آسیب شنوایی شاخص-های برازش مطلوب و رشد زبان و دلبستگی ایمن اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر خودتنظیمی رفتاری دارند. علاوه بر این گفتار با خود در هر دو گروه، برای رابطه رشد زبان و دلبستگی ایمن و خودتنظیمی نقش واسطه‌ای دارد. درنهایت اینکه آزمون نامتغیر بودن گروه‌ها معنادار است، و رابطه رشد زبان با خودتنظیمی در کودکان عادی و رابطه دلبستگی ایمن با خودتنظیمی رفتاری در کودکان ناشنوا شدت بیشتری دارد. پژوهش حاکی از پیش بینی خودتنظیمی رفتاری کودکان بر اساس رشد زبان و دلبستگی ایمن با نقش واسطه‌ای گفتار با خود است، که توجه به رشد مهارت های زبانی در کودکان عادی و تاکید بر سبک دلبستگی کودکان ناشنوا در راستای خودتنظیمی و کاهش مشکلات رفتاری پیشنهاد می‌شود. واژه‌های کلیدی: گفتار با خود، رشد زبان، دلبستگی ایمن، خودتنظیمی، ناشنوا
|
