| چکیده |
در کشور ما کودکان بیشترین آموزش را از طریق مدارس خود دریافت می کنند و به همین دلیل ، اهمیت آموزش و پرورش در این دوران به مراتب تاثیر گذارتر از مقاطع بعدی تحصیلی است . اهتمام نسبت به ساخت بیشتر مدارس با امکانات فراوان برای کودکان می تواند نقاط قوت و فرصت های بسیاری را برای پرورش مهارت های زندگی آنان ایجاد کند . مدرسه به عنوان خانه دوم کودک پیوندی است میان محیط خانه ومحیط محله و شهر . اگر مصداق خانه را خانه های قدیمی با حیاطی سرزنده درنظر بگیریم ؛ آنگاه مدرسه باید مکانی باشد یادآور صمیمیت ، نشاط و بازی های کودکانه . نقش مدرسه به عنوان خانه دوم در رشدشخصیت کودک همواره به عنوان شاخصی در مباحث اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است . تاثیر معماری بر امر آموزش امری شناخته شده است و رفتار معلمان و دانش آموزان در رابطه تنگاتنگ با آن قرار دارد . ساختمان های آموزشی که با مفهوم تربیت و رشد نسل های آینده در نظر گرفته می شوند همیشه موضوعی مورد توجه بوده است . محیط مدرسه باید ادامه محیط خانواده و پلی میان محیط خانه و محیط فراخ تر اجتماع باشد . در مدارس امروزی معلولین جسمی – حرکتی تقریبا نادیده گرفته می شوند و امکانات مناسبی برای آن ها در نظر گرفته نمی شود . این کودکان تنها دارای یک معلولیت ساده جسمی – حرکتی می باشند و غالبا دارای استعداد فراوان و هوش سرشار هستند . جدا کردن این کودکان از افراد سالم و فرستادن آن ها به مدارس خاص امری نا مناسب است و به روح لطیف آنان لطمه های جدی وارد می کند . در مدارس معمول امروزی استفاده از محیط مدرسه برای کودکان معلول جسمی - حرکتی بسیار مشکل و یا در بعضی موارد غیر ممکن است . طراحی یک مدرسه با این رویکرد که هم کودکان معمولی و هم کودکان معلول جسمی – حرکتی بتوانند از آن بهره مند شوند امری بسیار مهم است . در چنین مدرسه ای باید به نیازها و رفتارهای این کودکان و خواسته های کودکانه و زیبای آن ها از محیط اطراف و جامعه بیشتر توجه کرد تا از رفتن به مدرسه لذت برند و بتوانند در میان کودکان دیگر به زندگی و تحصیل خود بپردازند .
|
