کد | pr-9974 |
---|---|
نام | احسان |
نام خانوادگی | فیاضی |
وضعیت جسمی | فقدان حرکتی |
نوع فعالیت | علمی-فرهنگی |
زبان | فارسی |
تحصیلات | دکترای معماری |
مهارت | عضو سازمان نظام مهندسی کشور و پروانه نظام مهندسی در طراحی، نظارت و اجرا را دارد. به عنوان جوان برتر ایران در جشنواره علیاکبر(ع) انتخاب شد. در حال حاضر در دانشگاه هنر تهران و دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، مشغول به تدریس هستم. البته هیئت علمی نیستم، همچنین در شرکت توسعه گردشگری کاروانسرای پارس در بخش معماری، مشغول به فعالیت هستم. |
کشور | ایران |
متن زندگی نامه |
هیچ وقت فکر نکردهام، فرقی با دیگران دارم احسان فیاضی، 28 ساله است او از سن 12 سالگی دچار عارضه دیستروفی عضلانی شده است. از دوازده ـ سیزده سالگی اولین علامتهای بیماری در او دیده شد و در سن هفده سالگی مجبور به استفاده از ویلچر گشت. احسان با وجود این مشکل، دوران دبیرستان و دانشگاه را با موفقیت تمام کرد و اکنون در مقطع دکترای معماری مشغول به تحصیل میباشد. او دوره لیسانس و فوق لیسانس را در دانشکده معماری پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران گذرانده و دوره دکتری را در دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات میگذراند. عضو سازمان نظام مهندسی کشور و پروانه نظام مهندسی در طراحی، نظارت و اجرا را دارد. به عنوان جوان برتر ایران در جشنواره علیاکبر(ع) انتخاب شد. در یک روز بهاری برای دیدارش به خانهاش رفتیم و با او، پدر و برادرش ملاقات کردیم. شما تا دوازده سالگی هیچ مشکل جسمی نداشتید، چگونه با این بیماری و مشکل جسمی و حرکتی روبهرو شدید؟ همانطور که میدانید این بیماری یک بیماری نهان ژنتیکی است و آرام آرام خودش را نشان میدهد. البته انواع مختلفی دارد، بیماری من از نوع بِکر بود که با سرعت کمتری پیش میرفت. بیماری من تقریباً در دوران پرتلاطم بلوغ شروع شد و من از پسری فعالی که ورزش میکرد، شنا میکرد و دوچرخه سواری میکرد به شخصی تبدیل شدم که مجبور شد در سن هفده سالگی بر روی ویلچر بنشیند. دوران گذار، دوران بسیار دشواری برای من بود. در آن ایام، رفت و آمد به مدرسه برایم بسیار سخت بود. با پدرم به مدرسه میرفتم و برمیگشتم. ولی استقامت و تلاش خودم و خصوصاً حمایت خانوادهام بر سرنوشت من بسیار تأثیرگذار بود. مشکل در کجاست؟ چرا حقوق فرد دارای معلولیت به رسمیت شناخته نمیشود؟ بزرگترین معضل که در حال حاضر در جامعه وجود دارد خلأ قانونی است. انجمنهای دفاع از حقوق معلولان هنوز روی این موضوع ورود نکردهاند و این امر به دلیل آن است که پایههای اطلاعاتی آنان ضعیف است. تز دکترای من «تدوین اصول و مبانی معماری پاسخگو به حقوق معلولان» است و در نظر دارم پارامترهای قانونی را در کشورهای دیگر مورد مطالعه قرار دهم. در بسیاری از کشورها مثل انگلیس اگر شما نتوانید وارد فضاهای عمومی نظیر سینما، بانک، فضاهای تجاری و غیره شوید، میتوانید آن موسسه را مورد مواخذه قرار دهید و برعلیه آنان در دادگاه اقامه دعوی کنید. ولی در ایران ما چنین معیارهایی را در قانون جامع حمایت از معلولان نداریم. میخواهم این را بگویم این همه که در مورد حقوق بشر صحبت میشود، ولی در ایران در مورد معلولان به عنوان بزرگترین اقلیتی که وجود دارند، حقوق بشر رعایت نمیشود. من چون رشته تحصیلیام معماری است و با مشکل جسمی و حرکتی مواجه هستم، میتوانم این ادعا را داشته باشم. روزی که از پروپوزال تزم دفاع میکردم استادم به من گفت، ما نمیتوانیم تو را مورد سوال قرار دهیم، چون تو شخصاً و با تمام وجود درگیر این مسئله هستی. در حال حاضر کانونهای محلات شهرداریها فعال هستند و بر چنین مسایلی با کمک خود افراد دارای معلولیت هر محله نظارت میکنند. آیا شما با این کانونها در ارتباط نیستید؟ من بارها به سازمان بهزیستی اعلام کردهام که دارای تخصص در زمینه معماری هستم و تز دکترای من هم در مورد مناسب سازی است و دوست دارم در این زمینه کمک کنم و حتی معرفی نامهای از آقای محمودنژاد (رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان) ارایه کردم ولی متأسفانه هیچگونه استقبالی از طرف سازمان بهزیستی نشان داده نشد. آقای فیاضی شغل شما چیست و علاوه بر تحصیل به چه کاری مشغول هستید؟ بنده در حال حاضر در دانشگاه هنر تهران و دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، مشغول به تدریس هستم. البته هیئت علمی نیستم، همچنین در شرکت توسعه گردشگری کاروانسرای پارس در بخش معماری، مشغول به فعالیت هستم. با مرکز رعد هم آشنایی دارید؟ بنده از دانش آموختههای مرکز رعد هستم و در تابستان 1383 در بعضی از کلاسهای آن شرکت میکردم. بعد از فارغ التحصیلی در دوره کارشناسی ارشد، چندین بار با این مرکز تماس گرفتم و اعلام کردم که علاقمندم در کلاسهایش تدریس کنم، این را یک وظیفه انسانی و ملی بر گردن خود میدانستم که متأسفانه پاسخی نگرفتم. مجله توان یاب شماره 52-53 |
تاریخ ثبت در بانک | 14 مرداد 1395 |