| کد | pr-9437 |
|---|---|
| نام | مریم |
| نام خانوادگی | علی فام |
| وضعیت جسمی | فقدان حرکتی |
| نوع فعالیت | هنری |
| مهارت | علاوه بر شرکت در کلاس های نهضت سوادآموزی و گرفتن مدرک پنجم ابتدایی در این روستا، هنرهای دیگری چون: خیاطی، گلدوزی وقالی بافی را نیز فراگرفته و قادر است بدون کمک دیگران در حالی که سوزن و آلات قالی بافی را در میان ساعدهای خود می گیرد کارهای جالبی را انجام دهد. |
| کشور | ایران |
| استان | آذربایجان شرقی |
| شهر | ملکان |
| متن زندگی نامه |
توانمندی های یک دختر معلول ملکانی در روستای «شیرین کند» از توابع شهرستان ملکان، دختری زندگی می کند که دو دست و یک پا ندارد ولی توانایی انجام کارهای عادی را به دست آورده است. این دختر 26 ساله «مریم علی فام» نام دارد که 16 سال قبل بر اثر برخورد با قطار به شدت مصدوم شده و دو دست و یک پای خود را از دست داد. او در مورد وضعیت جسمی و روحی خود پس ازاین حادثه می گوید: با وجود ناتوانی جسمی با خود و خدای خود عهد بستم که هرگز یأس و ناامیدی را به خود راه نداده، با همین وضع هم به تلاش و کوشش خود ادامه دهم. وی که تا چندی قبل از نعمت خواندن و نوشتن محروم بود در نخستین فرصت در کلاس های نهضت سوادآموزی حضور یافت و در مدت کوتاهی موفق به دریافت مدرک پنجم ابتدایی شد. این دختر معلول ملکانی با استفاده از بازوهایش خودکار یا مداد را در میان ساق های دست خود قرار داده و بدین ترتیب تکالیف شب خود را انجام می دهد. او علاوه بر تحصیل، همه کارهای منزل را نیز انجام می دهد. مادر کهنسالش می گوید: جارو کردن، آشپزی، خیاطی، نگهداری از گوسفندان و دادن آب و علوفه به آنها وحتی شستن ظروف ها و لباس ها از جمله کارهایی است که مریم با علاقه فراوان و بدون اجبار آنها را انجام می دهد. او حتی قادر به نخ کردن سوزن است کاری که حتی برخی از افراد سالم نیز به سختی آن را انجام می دهند. مریم علی فام توکل به پروردگار را عامل موفقیت خود دانسته و تأکید می کند: اتکا به قدرت لایزال الهی و اعتماد به نفس و پشتکار موجب شد خودم را به راحتی با شرایط پیش آمده تطبیق دهم به طوری که هم اکنون قادرم کارهای روزمره را همچون افراد سالم و بدون کمک گرفتن از دیگران انجام دهم. وی در عین حال مشکل عمده خود را ضعف مالی خانواده و کمبود امکانات زندگی دانسته است و می افزاید: از کارهایی که خیلی به آن علاقه دارم گلدوزی است، اما به دلیل نداشتن قدرت مالی قادر به تهیه ابزار آن نیستم. مریم که پدر و مادری سالخورده دارد به دلیل کهولت سنی آنها سرپرستی و تأمین معاش خانواده را نیز به تنهایی برعهده دارد. او با حسرت می گوید: اگر چرخ خیاطی و یک دستگاه گلدوزی داشتم می توانستم ضمن پرداختن به کار مورد علاقه ام قسمت عمده ای از هزینه های زندگی را تأمین کنم. او با تأکید بر این که «معلولان هم حق حیات دارند» به دیگر ناتوانان جسمی توصیه می کند: می توان با توکل به خداوند قادر و بزرگ، پشتکار و اعتماد به نفس، خلأ ناشی از ضعف جسمی را پر کرده، منشأ بسیاری از کارهای غیرممکن باشند فقط اگر بخواهند... مریم علیفام در مورد علت قطع دستان و یک پای خود می گوید: حدود 20 سال قبل من به همراه خواهر و خواهرزاده 6 ساله ام برای آوردن آب از چشمه ای در حوالی روستا رفته بودیم که در مسیر حرکت قطار قرار داشت. او که با ناراحتی از آن روز یاد می کند می افزاید: نوبت آب شلوغ بود و ما متوجه بازیگوشی های خواهرزاده ام نشدیم که در مسیر ریل قطار مشغول بازی بود. وی در ادامه می گوید: ناگهان با سوت قطار به خود آمده و خواهرزاده ام را دیدم که بر روی ریل نشسته است. بلافاصله به طرف او دویدم اما زمان رسیدن من و درازکردن دستانم برای نجات او همزمان شد با عبور چرخ های آهنی قطار از روی بچه ، دست ها و یک پای من... مریم، در ادامه به وضعیت زندگی خود در این 20 سال اشاره کرده و می گوید: از همان ابتدا با خدا عهد بستم که فقط به او توکل کرده و به یاری پروردگار بر مشکلات غلبه کنم. او می افزاید: توانایی هایی که خداوند به من عطا فرموده درواقع کمبود ناشی از نبود دستانم را برایم جبران کرده و من از این بابت همواره شاکر خداوند هستم. مریم علیفام، علاوه بر شرکت در کلاس های نهضت سوادآموزی و گرفتن مدرک پنجم ابتدایی در این روستا، هنرهای دیگری چون: خیاطی، گلدوزی وقالی بافی را نیز فراگرفته و قادر است بدون کمک دیگران در حالی که سوزن و آلات قالی بافی را در میان ساعدهای خود می گیرد کارهای جالبی را انجام دهد. او عنوان کرده بود که با وجود علاقه فراوان به گلدوزی به دلیل ضعف مالی توان خرید چرخ گلدوزی را ندارد، هموطنان نیکوکار علاوه بر تأمین چرخ خیاطی گلدوزی با همه لوازم جانبی آن مقداری وجه نقد نیز برای مریم ارسال کردند که در حضور رئیس اداره آموزش و پرورش و سوادآموزی شهرستان ملکان، همه این کمک ها تحویل وی شد. مریم علیفام پس از دریافت این کمک ها درحالی که در پوست خود نمی گنجید به سرعت چادر نماز سفید خود را سر کرده و پس از وضو گرفتن، روبه قبله ایستاد و دو رکعت نماز شکر برجای گذاشت. |
| تاریخ ثبت در بانک | 23 تیر 1395 |
| فایل پیوست |
 |