کد | pr-1759 |
---|---|
نام | بهزاد |
نام خانوادگی | جغتایی |
سال تولد | 1342 |
وضعیت جسمی | فقدان حرکتی |
نوع فعالیت | علمی-فرهنگی |
تحصیلات | لیسانس مهندسی عمران |
مهارت | طراحی و محاسبات سازه، محقق، پزوهشگر آثار و فعالیتها: 1- مناسب سازی در اماکن عمومی و تجاری 2- پلهای معلق کابلی ارائه چندین مقاله در خصوص مهندسی سازهای عضو هیئت ممتحن آزمون احراز رتبه وزارت مسکن و شهرسازی عضو شورای انتظامی سازمان نظام مهندسی تهران مهندس مشاور با 20 سال سابقه در کنترل و طراحی سازه عضو انجمن ایرانی مهندسان محاسبه ساز |
کشور | ایران |
متن زندگی نامه |
مهندس بهزاد جغتایی مهر ماه سال 76 هنگامی که در حال نظارت یک ساختمان بود در چاهی 12 متری سقوط کرد و دچار ضایعه نخاعی شد. حالا یک دهه است که روی ویلچر مینشیند، اما در این مدت نه تنها فعالیتهای او کم نشده بلکه مصممتر و باانگیزهتر از قبل کار میکند. 4 سال در بخشهای مختلف مهندسی مشاور همکاری کرده و 11 سال است که در دفتر مهندسی متعلق به خودش فعال است. او 45 سال سن دارد، متأهل و دارای یک فرزند است. گفتگوی ما را با مهندس جغتایی بخوانید: – از موفقیتهایی که تا کنون کسب کردهاید، برایمان بگوئید؟ به عقیده من، بزرگترین موفقیت انسان غلبه بر مشکلات و ایجاد خلاقیت در راه تکامل بشریت است. بر اساس این اصل کلی، هر انسان در هر شرائطی باید بر مشکلات فائق آید و از خود ابتکار و خلاقیت نشان دهد. غلبه بر مشکلات ناشی از ضایعات نخاعی یکی از موفقیتهای من بوده است، کسب مقام در رده S5 رشته شنا، قبولی در امتحانات پایه یک سازه از نظام مهندسی در سال 1378، تأسیس و مدیریت دفتر مهندسی مشاوره معماری و سازه به مدت 11 سال و طراحی پروژههای بزرگ ملی و کشوری از دیگر فعالیتهایی بوده است که تاکنون انجام دادهام. ـ گویا در زمینه ترجمه کتاب هم فعالیت دارید. از آن کتابها برایمان بگوئید و کلاً فعالیتهایی که درخصوص ارتقای شرایط معلولان انجام دادهاید؟ کتاب و مقالات فنی و مهندسی در زمینه عمران و سازه ترجمه کردهام، همچنین کتاب مناسبسازی در اماکن عمومی و تجاری را در کنار دوست و همکار عزیزم آقای مهندس برجیان ترجمه و چاپ کردهام، از طرفی با شرکت در سمینارهای مختلف مناسبسازی به مدت 7 سال برای اجرائی شدن این طرح تلاش کردهام و با نهادها و انجمنهای مختلف در ارتباط هستم. * بزرگترین نقطه قوت شخصیت شما از دیدگاه خودتان چیست؟ تا رسیدن به هدف هیچگاه از تلاش خسته نمیشوم. * ژان پل سارتر میگوید: «اگر معلولی قهرمان دو نشود، خودش مقصر است.» شما تا چه حد به این حرف اعتقاد دارید و اصولاً آیا از این حرف در زندگی خود بهره گرفتهاید؟ تا حد زیادی این موضوع صحیح است و من به آن اعتقاد دارم. به طور مثال در ماههای اولی که ویلچرنشین شده بودم، برای رفتن به هیدرو تراپی (استخر) نیاز به یک همراه داخل آب داشتم، حتی نمیتوانستم خودم را در روی آب نگهدارم و مجبور بودم از تجهیزات کمکی (جلیقه نجات) استفاده کنم. در زمان تصمیم گرفتم با تمرین زیاد بدون جلیقه نجات شنا و حتی در مسابقات شرکت کنم. این موضوع در کمتر از 2سال با تلاش به نتیجه رسید. * چه چیزی بهزاد جغتایی را ناامید میکند؟ چه چیزی او را ناراحت میکند؟ همیشه از نا امیدی گریزانم و معتقدم ایمان به قدرت خداوند و یاری خواستن از او میتواند نور امید را در انسان زنده نگه دارد. با مطالعه کتابهای امیدبخش، ورزش، ادامه فعالیتهای حرفهای، تلاش برای پیشرفتهای علمی و معنوی، تلاش برای اداره خانواده و ارتباط معنوی خوب با افراد خانواده، همچنین با انتخاب هدف مشخص و تلاش برای رسیدن به آن هدف و در واقع پرکردن تمامی لحظات خالی زندگیام، جایی برای نا امیدی و یأس باقی نمیماند. و اما کوتاهی مسئولان در اجرائی شدن قوانین جامع حمایت از حقوق معلولان و مناسب سازی برای این قشر در مقایسه با سایر کشورها باعث ناراحتیام میشود. * نام بهترین کتابی که خواندهاید و بهترین فیلمی را که دیدهاید بگوئید؟ کتاب «کویر» نوشته پائولوکوئیلو و فیلمهای «خیلی دور خیلی نزدیک» و «از کرخه تا راین». * نوع نگرش شما به زندگی بعد از معلولیت، چه اندازه با نوع نگرش شما قبل از معلولیت تفاوت کرده است؟ پس از نشستن روی ویلچر رنجها و محدودیتهای مختلفی برایم پیش آمد، اما همیشه توکل به خدا و یاری جستن از او قدرتی دوباره و کمی بیش از زمان سلامتی به من میبخشید. هم اکنون از زندگیام راضیام و معتقدم خداوند مرا انتخاب کرده تا با ایستادگی در مقابل سختیها در مسیر مورد نظر او که خدمت به سایر معلولان، جامعه مهندسی و مسئولیت اداره خانواده است، بهتر از قبل گام بردارم. این فکر چنان قدرتی به انسان میبخشد که میتواند بالاترین سختیها را به راحتی پشت سر بگذارد. بله. زیرا انسان در سختیها به خداوند نزدیک میشود و وقتی به او نزدیک شد، هرچه از خدا بخواهد به او میبخشد. * بعضی از معلولان خود را خانهنشین میکنند و در اجتماع حضور نمییابند، شما به عنوان یک معلول موفق چه سخنی با آنان دارید؟ من به آنان میگویم برای خودتان هدف مقدس و مهمی در نظر بگیرید و برای رسیدن به آن هدف به خداوند توکل و با تمام وجود تلاش کنید. به عنوان مثال اگر دستهایتان در اثر حادثهای از کار افتاده، با توکل به خدا و تلاش خود سعی کنید زیباترین نقاشیها را خلق کنید. حتما دیدهاید و میدانید این کار شدنی است و توسط عزیزان توانمند دیگری در حال انجام است. * وضعیت زندگی معلولان را در آینده چگونه میبینید؟ با پیشرفت روزافزون علم و تکنولوژی، قطعا در آیندهای نزدیک بسیاری از معلولان از نعمت سلامتی مجدد برخوردار خواهند شد، اما تا آن زمان باید تلاش کرد تا مانند بسیاری از کشورهای پیشرفته و مترقی، در ایران هم حقوق معلولان رعایت شود. * همواره واژه معلول در کشور ما مترادف با واژههایی چون دلسوزی، ترحم و بی اعتنایی بوده است، به نظر شما برای تغییر چنین نگاهی چه باید کرد؟ مناسبسازی محیط برای دسترسی بهتر و بیشتر معلولان گامی بسیار مفید و سازنده است تا فرد معلول بتواند سایر توانمندیهای خودش را به جامعه بشناساند. در آن صورت باور جامعه دگرگون خواهد شد و اثبات میشود که این افراد در بسیاری موارد از انسانهای غیر معلول توانمند تر هستند. * آیا تا به حال به این موضوع فکر کردهاید که به خداوند بگویید : خدایا چرا من؟ مانند بسیاری از معلولان روزهای اول این پرسش (خدایا چرا من؟)، ذهن مرا مشغول میکرد، اما با گذشت زمان و تغییر نگرش از زندگی، اکنون به باورهای با ارزش دیگر رسیدهام. * اگر روزی فرزند شما بخواهد که به او پندی دهید، چه میگویید؟ میگویم: در راه رسیدن به اهداف، شکست معنی ندارد. * مردان بزرگ، هدفهای بزرگ دارند، نظرتان راجع به این جمله چیست؟ هدف است که به انسان تلاش و امید میبخشد. هر چه این هدف بزرگتر، مقدستر و جهانیتر باشد، تعهد و مسئولیتِ انسان هدفدار بیشتر خواهد شد. * چه انتظاری از مسئولان دارید؟ اجرائی شدن قانون جامع حمایت از حقوق معلولان مصوب سال 1383 * حرف آخر؟ از همسر و پسرم که در تمامی این 11 سال (دوران معلولیت ضایعه نخاعی) یار و همراه من بودند، قدردانی نمایم. منبع: یوسف خاکیان، گروه اینترنتی انجمن باور ؛ وب سایت انجمن علمی و آفرینش های هنری معلولان |
تاریخ ثبت در بانک | 29 فروردین 1395 |
فایل پیوست |