| متن |
سابقه و هدف: یکی از مهمترین علل تاخیر تکلمی کودکان کاهش میزان شنوایی می باشد که در صورت عدم تشخیص و درمان سریع منجر به تاخیر تکاملی، مشکلات روحی و اجتماعی متعدد برای کودک خواهد شد. با توجه به اهمیت مطالعه عواملی که باعث کاهش میزان شنوایی در نوزادان می شود و نظر به وجود گزارشات متفاوت از میزان بروز کاهش شنوایی در نوزادان، همچنین عدم اطلاع از وضعیت موجود در کشور، این تحقیق روی نوزادان بستری در بخش NICU و نوزادان بیمارستان مفید طی سالهای 80-1379 انجام گرفت. مواد و روش ها: این تحقیق به روش توصیفی روی 150 نوزاد که در بیمارستان مفید بستری بوده اند و یک یا بیش از یک ریسک فاکتور ایجاد افت شنوایی راداشتند، انجام گرفت. این نوزادان پس از ترخیص از بخش، تا سه ماهگی به بخش شنوایی سنجی بیمارستان ارجاع داده شدند و در آنجا با آزمون Auditory Brainstem Response ABR مورد ارزیابی شنوایی قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی (± انحراف معیار) نوزادان 14.1±21.7 روز بود. 108 نوزاد (72%) از شنوایی طبیعی برخوردار بودند و 42 نوزاد (28%) دارای کاهش میزان شنوایی از خفیف تا عمیق بودند. از نوزادان دارای کاهش شنوایی 17 نوزاد (11.3%) دارای کاهش شنوایی خفیف، 16 نوزاد (10.7%) دارای کاهش شنوایی متوسط، 4 نوزاد (2.7%) دارای کاهش شنوایی شدید و 5 نوزاد (3.3%) دارای کاهش شنوایی عمیق بودند. جنس نوزاد نقشی در مطالعه نداشت. بیشترین احتمال بروز افت شنوایی در نوزادان مبتلا به آسفیکسی بود. نتیجه گیری و توصیه ها: این تحقیق نشان داد که فراوانی کاهش شنوایی در نوزادان بستری که ریسک فاکتورهای کاهش شنوایی را دارند، بیش از آمار کشورهای دیگر است. از آنجایی که اکثریت قریب به اتفاق این نوزادان در معرض حداقل یکی از ریسک فاکتورهای کاهش شنوایی قرار دارند، ضروری است تحقیقات گسترده تر به صورت غربالگری شنوایی شیرخواران زیر سه ماه جهت تعیین نقش ریسک فاکتورها در میزان بروز و شدت کاهش شنوایی به عمل آید.
|
