| متن |
مروزه دانش‌آموزان با ناتوانی‌های متعدد جسمی و ذهنی خفیف تا شدید،در حال ورود به محیطهای تربیت‌بدنی عادی هستند و از معلمان تربیت‌بدنی می‌خواهند که برنامه‌ی مناسبی برای این دانش‌آموزان فراهم کنند.روش پیشنهادی این مقاله، توسعه‌ی ایستگاه‌های مهارتی است که به‌طور موفقیت‌آمیزی تعداد متنوعی از دانش‌آموزان را با اختلالات متعدد،در تربیت‌بدنی عادی پوشش می‌دهد[کسر و بلاک11991][پسنتینو و کرانفیلد21991 و پسیورک و بلاک]. توسعه‌ی ایستگاه‌های مهارتی سنتی فواید زیادی دارد،از جمله: 1.کلاس طوری سازمان‌دهی می‌شود که فرصت تمرین انگیزه‌ی هرکدام از دانش‌آموزان حد اکثر باشد.دانش‌آموزان در هر کدام از ایستگاه‌ها به مدت کمی توقف می‌کنند(پنج تا 7 دقیقه) و در این مدت آن‌ها می‌توانند با اشتیاق بر روی یک مهارت ویژه کار کنند. 2.هر دانش‌آموز بر روی مهارت مربوط به سطح و حیطه‌ی خودش کارش می‌کند.دانش‌آموزان ناتوان،در سطح خودشان روش‌هایی را مورد استفاده قرار می‌دهند که توانایی‌های آن‌ها در آن روش گنجانده شده است.درحالی‌که دانش‌آموزان عادی در سطح خودشان کار می‌کنند،هیچ دانش‌آموزی برای جبران محدودیت یا شرایط،نیازمند وفق دادن خود با دیگران نیست.مثلا آیا این جواب‌ها نمره‌ی موردنظر را دربر خواهد داشت؟یا این فعالیت‌ها هماهنگ هستند؟ 3.دانش‌آموزان ناتوان قادرند روی فعالیت‌هایی که براساس تفاوت سنی مرتب شده،با همکلاسی‌های خود شرکت کنند (همان‌هایی که ناتوانی ندارند).چنین زمینه‌ای برای دانش‌آموزان ناتوان فرصتی فراهم می‌کند که مهارت‌های مفیدتر اجتماعی را بیاموزند و ممکن است شرایطی را برای دانش‌آموزان عادی به وجود بیاورد که از توانایی‌های منحصر به فرد همکلاسی‌های ناتوان خود آگاه شوند.
|
