| متن |
گرچه برای نوشتن این مقاله، کتب و مقالات متعددی مطالعه شده و از کتابخانه های زیادی نیز در انگلستان بازدید به عمل آمده است، ولی آنچه مرا به نگارش این مقاله وادار نمود، صحنه ای بود که در سال 1372 در کتابخانه مرکزی با آن مواجه شدم. و آن، بی ارتباط با نمایشگاه کتاب در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران نبود. دو جوان جانباز که با صندلی چرخدار برای بازدید و آگاهی یافتن از کتب موجود در نمایشگاه به کتابخانه مراجعه کرده بودند، به علت قطع برق و از کار افتادن آسانسور، با همه تلاش خود از یک بازدید ساده محروم و من هم بدون اینکه بتوانم کمکی به آنها بکنم، اجباراً از کنار آنان گذشتم. این حقیقتی است که اتفاق افتاده است و شاید غیر از من خیلی ها شاهد این صحنه بوده اند: غرور و مناعت یک جوان و عدم قبول کمک دیگران، به دلیل نفرت از ترحم و نبود تجهیزات و امکانات در یک سازمان از این که بتواند بدون برانگیختن این حس در این طبقه که به علت جنگ تحمیلی تعدادشان هم کم نیست، این خدمت کوچک را لااقل برای آگاهی دادن و پرکردن ساعتی از اوقات فراغت آنان که اینچنین شیفته کتاب و کتابخوانی هستند، در اختیارشان قرار دهد. همان طوری که عنوان مقاله نشان می دهد، موضوع مورد بحث مربوط به افراد معلول و محروم است. از نظر ما، افراد معلول و محروم افرادی هستند که نمی توانند به تنهائی از تمام امکاناتی که برای دیگر افراد جامعه وجود دارد، به طور کامل استفاده نمایند. قبل از اینکه به وظیفه کتابداران در این مورد اشاره نمائیم، باید بدانیم که کلمه معلول و محروم به چه افرادی اطلاق می شود و چه افرادی را می توان در این طبقه جای داد.
|
