مقاله نشریه
کد sr-27220  
عنوان اول رالف براون، بنیانگذار کارخانه‌های براون  
عنوان دوم کسی که عمر خود را با آتروفی عضلانی گذراند  
نوع کاغذی ، الکترونیک  
مقاله نشریه توان یاب  
شماره پیاپی 68  
سال 1397شمسی  
ماه تابستان  
شماره صفحه (از) 41  
زبان فارسی  
متن رالف براون، بنیانگذار کارخانه‌های براون
کسی که عمر خود را با آتروفی عضلانی گذراند
رالف در سال 1940 در شهر ویناماکِ ایالت ایندیانا در یک مزرعهٔ ذرت به دنیا آمد. وقتی 6 ساله بود پدر و مادر او فهمیدند که مشکلی وجود دارد و رالف مثل بچه‌های دیگر نیست. مثلاً او نمی‌توانست مثل بقیهٔ بچه‌ها از پله بالا برود. او را به بیمارستان بردند و پزشکان ابتلای او به دیستروفی عضلانی را اعلام کردند. رالف 14 ساله بود که روی صندلی چرخدار نشست. اتفاقی که برایش خیلی دردناک بود. وقتی از دبیرستان برای تحصیل در رشتهٔ ریاضی، به دانشگاه ایندیانا رفت، حرکت در محوطهٔ دانشگاه به مشکلی بزرگ برای او تبدیل شد تا جایی که مجبور شد پس از یک سال تحصیلش را رها کند. اما رالف به همین راحتی دست بردار نبود و برای رفتن به دانشگاه یک اسکوتر که با باطری حرکت می‌کرد را طراحی کرد. عموهای رالف همگی تخصص فنی در زمینهٔ موتورسیکلت و ماشین‌های مسابقه داشتند و رالف بیشتر وقتش را با آنها می‌گذراند. او استعداد مکانیکی خود را از آنها به ارث برده بود.
چهار ماه بعد از طراحی اولیه، او اسکوتر مخصوصش را در گاراژ پسر عمویش که محل تعمیر تراکتور بود، ساخت. همه می‌گفتند این وسیله بر اساس اصول علمی ساخته شده اما رالف معتقد بود کار کردن این وسیله از روی خوشبختی و سعادتمندی اوست و فکر می‌کرد به دنیا آمده تا به کسانی که توانایی حرکت ندارند کمک کند. رالف دوباره به دانشگاه بازگشت و بعد از آن در یک کارخانه تأمین قطعات خودرو به عنوان تکنسین کنترل کیفیت مشغول به کار شد.
رالف با اسکوتر مخصوص خودش سر کار می‌رفت. دیگران او را می‌دیدند و به او می‌گفتند کسی را می‌شناسند که به وسیله‌ای مثل این نیاز دارد. این موضوع باعث شد که او به مدت 8 سال تا سال 1970 و به صورت پاره‌وقت برای دیگران اسکوتر برقی بسازد. رالف برای رفتن به محل کارش پشت یک کامیون قدیمی پست سوار می‌شد و اسکوترش پشت کامیون قرار می‌گرفت تا این که کارخانه به محل دورتری انتقال یافت و رالف سعی کرد وسیلهٔ نقلیهٔ ایمن‌تری پیدا کند.
در سال 1970 ون‌های جدیدی به بازار آمد که دارای تهویه و قدرت فرمان عالی بود. رالف فکر کرد می‌تواند یکی از این ون‌ها را طوری تغییر دهد تا با استفاده از صندلی چرخ دارش رانندگی کند. او بالابری طراحی کرد که امروزه هنوز هم در اتوبوس مدرسه و سایر وسایل نقلیهٔ عمومی از آن استفاده می‌شود.
به این ترتیب رالف در گاراژ پدرش مشغول به کار شد و یک کارمند استخدام کرد و 200 ماشین ون تغییر یافته در ویناماک تولید شد. رالف یک ماه بعد کارمند دیگری استخدام کرد؛ در حالی که هم چنان به کار کردن در کارخانه نیز ادامه می‌داد. در این زمان او سه فرزند داشت و نیاز به درآمد بیشتر را احساس می‌کرد.
از طرف دیگر تمام درآمدش از ساخت اسکوتر و بالابر صرف مخارج کارگاهش می‌شد. او ساعت 3 بعدازظهر از کارخانه خارج می‌شد و تا پاسی از شب در کارگاهش کار می‌کرد تا اینکه سرانجام در سال 1973 کارخانه را
ترک کرد، یک کارگاه اجاره کرد و بر روی کسب و کار خودش متمرکز شد.
نه ماه بعد رالف توانست یک کارگاه بخرد. چند سال بعد کارگاه در اثر حادثهٔ آتش‌سوزی به شدت تخریب شد و رالف مجبور شد همه چیز را از اول شروع کند.
بعد از آتش‌سوزی رالف ساخت اسکوتر برقی را رها کرد و تمرکز خودش را بر روی بالابر و ون‌های تغییر یافته گذاشت. او بیش از 50 هزار مایل در هر سال رانندگی می‌کرد و به هر جا که ممکن بود شخصی به کالاهای او نیاز داشته باشد سر می‌زد. در سال 1999 رالف براون به تولیدکننده تخصصی بالابر پلت فرم و صندلی چرخدار تبدیل شد. امروزه شرکت او بیش از 200 نمایندگی در سراسر ایالات متحده برای نصب بالابر و فروش ون‌های ویژه دارد. او در سال 2008 حدود 200 میلیون دلار درآمد داشت. دفتر مرکزی شرکت او هنوز هم در ویناماک، شهر زادگاهش مستقر است و بیش از 700 کارمند برای او کار می‌کنند و محصولاتش در سراسر جهان به فروش می‌رسد.
رالف می‌گوید هنگامی که برای رشد کسب و کارم تلاش می‌کردم، دو مانع بر سر راهم وجود داشت. جوانی و معلولیت. ولی من هرگز متوقف نشدم و به آن‌ها اجازه ندادم تا جلوی پیشرفت من را بگیرند.
در سال 2012 رالف براون از سوی باراک اوباما رئیس‌جمهور ایالات متحده به عنوان قهرمان تغییر نام گذاری شد. براون در سال 2013 از دنیا رفت.
پیک توانا
ترجمه: فهیمه عباسی
 
تاریخ ثبت در بانک 10 اردیبهشت 1399  
فایل پیوست
تصویر