| کد | sr-25398 |
|---|---|
| عنوان اول | بررسی فقهی حکم اخرس و استفاده از حنجره مصنوعی در نماز |
| نویسنده | محمدمهدی محب الرحمان |
| نویسنده | کاظم قاضی زاده |
| نوع | کاغذی |
| مقاله نشریه | فقه پزشکی |
| شماره پیاپی | 28-29 |
| سال | 1395شمسی |
| ماه | پاییز و زمستان |
| شماره صفحه (از) | 41 |
| شماره صفحه (تا) | 62 |
| زبان | فارسی |
| متن |
مقاله پیش رو، در خصوص نماز بیماران و افراد معلولی است که قادر به تکلم با حنجره خود نبوده و برای قرائت در نماز، از «زبان اشاره» و یا از دستگاه «حنجره مصنوعی» استفاده می کنند. بر اساس یافته های این تحقیق، می توان قرائت با دستگاه حنجره مصنوعی را، برای چنین شخصی، به منزله «قرائت واقعی» در نماز، به حساب آورد، چراکه عرف کسی که می تواند با دستگاه سخن بگوید را قادر به تکلم می داند. همچنین دلیلی وجود ندارد که بگوییم ادله وجوب قرائت، از چنین قرائتی که به کمک دستگاه، توسط خود شخص انجام می شود، منصرف است. علاوه بر این، عرف به «قرائت با حنجره مصنوعی» نیز «سخن گفتن» و «قول» اطلاق می کند، ضمن این که قرائت با دستگاه، به قرائت دهانی نزدیک تر و شبیه تر است تا زبان اشاره که بدل قرائت شمرده می شود. بنابراین می توان گفت چنین شخصی، مشمول ادله وجوب قرائت خواهد بود و با استفاده از حنجره مصنوعی، تکبیره الاحرام، قرائت و سایر اذکار نماز را انجام می دهد. کلید واژگان: نماز، قرائت، اخرس، حنجره مصنوعی، ذکر نماز |
| تاریخ ثبت در بانک | 25 دی 1398 |