| متن |
هر انسانی حق داشتن مسکن مناسب برای اسکان و آرامش را دارد. مسکن، محل استقرار و آشیان آرامش‌بخشی است که لازمه بالندگی او شده و می‌تواند امنیتش را نیز فراهم کند. حق بر مسکن، با معیشت و توان مالی و اقتصادی هر فرد رابطه مستقیمی دارد و برخورداری از این حق، زمانی میسر می‌شود که آن فرد بتواند هزینه‌های خرید یا ساخت مسکن را بپردازد. افراد دارای معلولیت به دلیل رنج‌های ناشی از معیشت و ضعف در دسترسی به امکانات مالی و اقتصادی، در بیشتر موارد مسکن متناسب و مناسب ندارند و دسترسی‌شان به این حق با مشکلات و موانعی روبه‌رو است. اگر خانواده‌ای چند عضو دارای معلولیت داشته باشد سنگینی هزینه‌های درمان، توانبخشی و نگهداری از آنان می‌تواند بر توانایی خانواده در تأمین مسکن تأثیر منفی بگذارد. چه‌بسا این خانواده برای تأمین این هزینه‌ها ناچار به فروش مسکن و سرپناه خویش نیز شده و محنت سنگین‌تری را نیز متحمل شود. به این ترتیب، ملاحظه می‌شود خانواده‌هایی که افراد دارای معلولیت دارند در دسترسی به مسکن مناسب با مشکلاتی دست به گریبانند.
|
