| کد | sr-18516 |
|---|---|
| عنوان اول | بررسی نمود استمراری و نام در زبان اشاره ایرانی |
| نویسنده | مریم طبیعی |
| نویسنده | شهلا شریفی |
| نویسنده | زهره قاری |
| نوع | کاغذی |
| مقاله نشریه | دو فصلنامه پژوهش های زبان شناسی |
| شماره پیاپی | 12 |
| سال | 1394شمسی |
| ماه | بهار و تابستان |
| شماره صفحه (از) | 65 |
| شماره صفحه (تا) | 76 |
| زبان | فارسی |
| متن |
زبان اشاره ایرانی، زبانی دیداری/فضایی است که با دارا بودن ساختار نحوی و معنایی خاص خود در جامعه ناشنوایان در سرتاسر ایران با تفاوت لهجههای مختلف، رشد کرده است. وجود اشارات قراردادی در این زبان اثبات میکند که زبانی حقیقی است و تنها مجموعهای از تصاویر در فضا نمیباشد. انگیزه اصلی انجام پژوهش حاضر با بررسی نمود در زبان اشاره ایرانی، معطوف کردن توجه زبانشناسان به یکی از ویژگیهای زبانی این زبان است، تا بتوان آنها را از خصوصیات و طبیعی بودن آن آگاه کرد، چرا که در جامعه ناشنوایان از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است و تاثیر مستقیمی بر روی زندگی آنها دارد. سوال اصلی که در این پژوهش مد نظر قرار گرفته آن است که در این زبان مقوله نمود (استمراری و تام) به چه صورت نشان داده میشود. یافتههای این پژوهش مشخص نمود که در زبان اشاره ایرانی جهت مشخص کردن نمود از روشهای مختلفی استفاده میشود. نمود استمراری از طریق تکرار در حرکات فعل بیان میشود و نمود تام با استفاده از نشانگر مجزای واژگانی «تمام شدن» بیان میشود که جایگاه این نشانگر بعنوان مشخصه نمود در پایان عبارت بعد از فعل اصلی است که بخوبی مبین معنی کامل شدن عمل است. کلیدواژگان: بند شرطی رویدادی، جایگاه اتصال، اصول مرجع گزینی |
| تاریخ ثبت در بانک | 21 فروردین 1397 |