| کد | sr-18223 |
|---|---|
| عنوان اول | اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان پذیرش و سبکهای دفاعی والدین کودکان اوتیسم با مکانیسم دفاعی انکار |
| نویسنده | محسن سعیدمنش |
| نویسنده | مهدیه عزیزی |
| نوع | کاغذی |
| مقاله نشریه | مطالعات ناتوانی |
| شماره پیاپی | 13 |
| سال | 1396شمسی |
| ماه | بهار |
| شماره صفحه (از) | 6 |
| شماره صفحه (تا) | 7 |
| زبان | فارسی |
| موضوعات | اوتیسم ، مکانیسم دفاعی انکار ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد |
| متن |
زمینه و هدف: برای والدین دارای فرزند مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم، پذیرش بیماربودن فرزندشان دشوار است. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان پذیرش و سبک های دفاعی مادران دارای فرزند اوتیسم با مکانیسم دفاعی انکار بود. روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری را مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسمی مراجعه کننده به مراکز کودکان استثنایی شهرستان اصفهان در سه ماههٔ اول سال 1394، تشکیل دادند. بااستفاده از روش نمونه گیری دردسترس، 40 زن انتخاب شدند که حداقل دارای یک فرزند اوتیسم بوده و در مقیاس انکار نمرهٔ بیشتری کسب کرده بودند. پرسشنامه های سبک های دفاعی DSQ و پذیرش و عمل، نسخهٔ دوم AAQ-2، برای آن ها به کار گرفته شد؛ سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش در هشت جلسهٔ 90دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت. مجدداً از هردو گروه پس آزمون به عمل آمد. از روش تحلیل کوواریانس به منظور تحلیل نتایج استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پذیرش مادران تحت مداخله به طور معناداری افزایش یافته (0٫032=p) و میزان استفادهٔ آنان از سبک های دفاعی رشدنایافته کمتر شده است (0٫011=p). نتیجه گیری: برمبنای نتایج این پژوهش می توان به درمان گران درحیطهٔ کار با والدین دارای فرزند مبتلا به اوتیسم توصیه کرد: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را جهت افزایش پذیرش مادران و کاهش استفاده از سبک های دفاعی رشدنایافته به کار گیرند. کلیدواژگان: اوتیسم، مکانیسم دفاعی انکار، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد |
| تاریخ ثبت در بانک | 17 فروردین 1397 |