کد | jr-46250 |
---|---|
عنوان اول | مشکلات و درد دل افراد دارای معلولیت در گیر و دار کووید 19 |
عنوان مجموعه | کرونا و معلولیت |
نوع | کاغذی |
ناشر | انتشارات توانمندان |
سال چاپ | 1399شمسی |
شماره صفحه (از) | 221 |
شماره صفحه (تا) | 224 |
زبان | فارسی |
متن |
«توی اوج مثبت اندیشی کرونام مثبت شد. شما را به خدا توصیهها را جدی بگیرید. اینجا توی بیمارستان همه چیز خوب نیست. حتی امکانات کمکی برای معلولان ندارند. سرویس بهداشتی مناسب هم نیست. ای کاش حرفهایم به جایی برسد. حالا اگر کسی پول ندارد بیمارستان خصوصی و با امکانات عالی برود تکلیفش چیست؟» اینها حرفهای اعظم عزیزی است؛ فعال اجتماعی دارای معلولیت که چند روز پیش به خاطر ابتلا به کرونا در بیمارستان بستری شد. او از سختیهایش در هنگام بستری شدن در اورژانس بیمارستان میگوید: «نمیدانستند با توجه به شرایطم کجا بستریام کنند اول گفتند برو بخش خانمها بعد گفتند برو بخش اطفال، آخر هم من را فرستادند اورژانس دو شب آنجا بودم بدون بالش و پتو. بیمار مبتلا به کرونا نمیتواند همراه یا ملاقاتی داشته باشد اما من به خاطر شرایطم همسرم کمی همراهیام کرد. ماسک و دستکش و کفی کفش میزد. به خاطر دیستروفی عضلانی و عدم تحرک ممکن بود دچار زخم بستر شوم دو روز بعد از بستری به من تشک مواج دادند. تختم هم اصلاً به درد یک آدم دچار معلولیت نمیخورد از دستشویی هم نگویم که افراد سالم هم به زحمت از آن استفاده میکنند. کادر درمان هم اصلاً چیزی از دیستروفی عضلانی نمیدانستند و خودم برایشان توضیح میدادم و میگفتم کل بدنم معلولیت دارد. ساعتهای طولانی بدون حرکت بودم و نمیتوانستم تکان بخورم. پنج روز بیمارستان بودم و بارها با خودم میگفتم شاید هم من به عنوان یک معلول برایشان مهم نیستم. سختیهای زیادی کشیدم. الآن حالم بهتر است.» حرفهای اعظم که معلولیتش دیستروفی عضلانی است فقط دغدغه و حرفهای او نیست، خیلی از افراد دارای معلولیت این روزها نگرانند. تعدادی از آنها میگویند انگار در این شلوغی ما فراموش شدهایم حتی در ویدئوهای آموزشی پیشگیری از کرونا هم آنها را فراموش کردهاند. مثلاً نمونهاش همین ویدئوی معروف درست دست شستن. خب یک نابینا چطور میتواند این ویدئو را بفهمد اگر کسی برایش توضیح ندهد. ناشنوایان هم اعتراضهای دیگری دارند؛ اینکه صدا و سیما در برنامههای آموزشی آنها را کاملاً نادیده گرفته و ویدئوها بدون زبان اشاره تولید و منتشر میشوند. شاید برای همین است که در روزهای سخت کرونایی خودشان آستین بالا زدهاند و ویدئوهای پیشگیری از کرونا تولید میکنند. الهام یوسفیان، فعال حوزه افراد دارای معلولیت که خودش هم نابیناست در این باره میگوید: «این روزها گروههایی از جامعه هستند که از بقیه مشکلات بیشتری دارند چه در مرحله پیشگیری و چه درمان. افراد دارای معلولیت متفاوتاند و هرکدام هم تجربه متفاوتی دارند. مثلاً گروه ناشنوایان راه دسترسی اطلاعاتشان از طریق زبان اشاره و نوشتار است. هیچوقت فکر کردهاید وقتی بخش خبری به مردم درباره بیماری آگاهیرسانی میکند اگر کسی آن را نشنود چه طور باید باخبر شود؟ اکثر اوقات از مترجم زبان اشاره در تلویزیون استفاده نمیشود و اگر هم بشود دوستان ناشنوای ما میگویند کیفیت خوبی ندارد و عملاً این گروه به اطلاعات دسترسی ندارند و میتوانند خودشان و دیگر اعضای جامعه را در معرض خطر قرار دهند. برای گروه نابینایان مراقبت بیشتری لازم است مثل خود من که نابینا هستم. ما برای شناختن محیط، بیشتر از دستهایمان استفاده میکنیم و بیشتر ممکن است در معرض ویروس قرار بگیریم. ضمن اینکه خیلی از آموزشها به صورت تصویری است و برای ما قابل دسترسی نیست مثلاً خیلی خوب است که ویدئویی باشد که توضیح بدهد افراد نابینا چطور دستهایشان را بشویند یا چطور خریدهایشان را به خانه بیاورند و ضدعفونی کنند. برای افراد دارای معلولیت ذهنی هم آموزشها باید به شیوه مناسب خودشان باشد با تصاویر ساده و بدون مفاهیم پیچیده. همین طور خانوادههای آنها احتیاج به حمایتهای بیشتری دارند. ضمن اینکه افرادی که دارای معلولیت جسمانی هستند هم مشکلات ویژه خودشان را دارند و اگر مبتلا شوند خطری جدی زندگیشان را تهدید میکند مثل معلولیتهایی که سیستم تنفسی فرد در آنها آسیب دیده و لازم است در برنامههای دولت، جایگاه ویژهای برای آنها در نظر گرفته شود. من تا حالا نشنیدهام وزارت بهداشت ما در این باره برنامه خاصی بدهد در حالی که بیماری کرونا یک مسأله عمومی است و تا وقتی تک تک شهروندان یاد نگیرند از خودشان در برابر این ویروس مراقبت کنند کل جامعه هم به پیشگیری نمیرسد و ما همچنان شاهد انتشار این ویروس خواهیم بود.» یوسفیان میگوید سوال ما این است که کادر درمان چقدر درباره ارتباط با افراد دارای معلولیت آموزش دیدهاند مثلاً اگر یک فرد ناشنوا به بیماری مبتلا شود چطور میتوانند با او ارتباط برقرار کنند یا چطور باید از یک بیماری با معلولیت ذهنی مراقبت کرد؟ سوال ما این است که چقدر ممکن است مراکز درمانی ما به دلیل معلولیت تبعیض قائل نشوند؟ چه تضمینها و ساز و کارهای نظارتی در این باره وجود دارد تا ما را مطمئن کند چنین اتفاقاتی نمیافتد، کما اینکه این تبعیضها در خیلی از نقاط دنیا اتفاق میافتد.» ایمان طوسی کمشنواست و از دغدغه افراد ناشنوا در این روزهای شیوع کرونا میگوید: «من این روزها خودم مشکل آپاندیس داشتم و مجبور شدم بیمارستان بستری شوم. مشکلی که ما داریم این است که همه پرستارها و پزشکها ماسک دارند و ما نمیتوانیم لبخوانی کنیم و به خاطر پیشگیری از کرونا هم ورود مترجم ممنوع شده. من مترجم آنلاین درست کردم و تا حدی کمکمان کرد. در حال حاضر هم صدا و سیما اطلاع رسانی مشخصی برای افراد ناشنوا در زمینه پیشگیری از کرونا ندارد. ما فقط از زیرنویسهای شبکه خبر تا حدی از اخبار اطلاع پیدا میکنیم. برای همین ما خودمان شروع کردیم به ساختن فیلمهای کوتاه درباره نحوه پیشگیری و نوع ضدعفونی کردن وسایل مختلف.» به گفته او نادیده گرفتنها تنها به این بخشها محدود نمیشود: «این روزها افراد ناشنوای زیادی هم مثل بقیه در قرنطینه هستند و خانهنشین شدهاند اما نمیتوانند از فیلمها و سرگرمیهای صدا و سیما استفاده کنند. در حالی که طبق ماده 21 قانون معلولان باید تمام شبکهها و فیلمها برای ناشنوایان مناسبسازی بشود. دست کم فیلمها را با زیرنویس پخش کنند. به هر حال تا حالا که چنین اتفاقی نیفتاده و بارها اعتراض کردهایم که به جایی نرسیده. یک نکته دیگر هم اینکه خیلی از بچههای ما این روزها بیکار شدهاند و خیلیهایشان که زندگیشان از راه فروش صنایعدستی میگذشت یا کارگر بودند این روزها بیکار شدهاند. حالا ببینید چقدر بچهها مشکل دارند.» حسین مردانی، معلولیت جسمی- حرکتی دارد و با عصا راه میرود. او نیز میگوید:«درباره پیشگیری از کرونا تا حالا ندیدهام که به افراد دارای معلولیت جسمی و حرکتی آموزشی بدهند. مثلاً شمایی که ویلچر داری یا عصا داری چه کار باید بکنی؟ همه برنامههای آموزشی برای افراد سالم است. تا حالا از خودشان پرسیدهاند آیا کسی که از ویلچر استفاده میکند با این آموزشها میتواند ضدعفونی کند؟ آیا اصلاً فکر کردهاند من را که قرنطینه کردهاند چطور بیرون بروم و لوازم بهداشتی و ضدعفونی تهیه کنم؟ آنقدر در جامعه ما بین افراد سالم و افراد دارای معلولیت تبعیض هست که این روزها فکر میکنم اگر به ویروس کرونا مبتلا بشوم آیا پرستار و پزشک با خودشان نمیگوید این که معلولیت دارد بگذاریم آخر سر به او رسیدگی کنیم؟ من هم مثل خیلیها با شنیدن خبر شیوع کرونا ناراحت شدم اما یک خوشحالی هم داشتم اینکه بالاخره یک ویروس توانست تا حدودی برابری نسبی در جامعه بین فقیر و غنی و سالم و معلول ایجاد کند. کاش همین نکته یک درس اساسی به همه بدهد که این همه با تبعیض و ترحم به فرد دارای معلولیت نگاه نکنیم. همه دیدیم یک ویروس چطور توانست همه را خانهنشین کند. معلولیت هم فقط برای من و امثال من نیست و یک اتفاق کوچک میتواند برای همیشه کسی را معلول و خانهنشین کند.» افراد دارای معلولیت حرفهای زیادی برای گفتن دارند با این همه آنها امیدوارند دولت در زمینه پیشگیری و درمان برنامههای ویژهای برایشان در نظر بگیرد تا مطمئن باشند امکانات برابری با بقیه دارند و به خاطر معلولیت تبعیضی علیهشان اعمال نمیشود. |
تاریخ ثبت در بانک | 22 تیر 1400 |