کد | jr-45317 |
---|---|
عنوان اول | ویلز |
عنوان دوم | وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این منطقه |
نویسنده | کنث لایسونز |
مترجم | احسان اسماعیلی |
عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
نوع | کاغذی |
ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
سال چاپ | 1388شمسی |
شماره صفحه (از) | 1316 |
شماره صفحه (تا) | 1317 |
زبان | فارسی |
متن |
ویلز ، وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این منطقه. امیرنشین ویلز، طبق قوانین سالهای 1536 و 1543 اتحادیه، به انگلستان پیوست و از آن زمان تحت اداره پارلمان بریتانیای کبیر درآمد. ویلز تقریباً یک ششم مساحت انگلستان را دارد و تراکم جمعیت بسیار کمتری از انگلستان دارد و جمعیت 8/2 میلیونی آن، حدود یک شانزدهم انگلستان است. اقلیتی از جمعیت این کشور (حدود بیست درصد) به هر دو زبان انگلیسی و ویلزی سخن میگویند و به استثنای چند مدرسه ویلزی زبان، انگلیسی زبان آموزش در این کشور است. آموزش: آموزش در ویلز دقیقاً از الگوهای آموزش در انگلیس پیروی میکند. هشت اداره آموزش محلی خودمختار وجود دارند و هر کدام مسئول بر آوردن نیازهای آموزشی تمام کودکان منطقه خود است. این ادارات که از طریق دفتر ویلز عمل میکنند، همانند وضعیت موجود در انگلستان، با دولت مرکزی و وزارت آموزش و علوم ارتباط دارند. تا 1893 آموزش کودکان ناشنوا در انگلستان و ویلز اجباری نبود. در اقدامی داوطلبانه نخستین مدرسه مخصوص کودکان ناشنوا در ویلز، مدتها پیش از این تاریخ، به سال 1847 در ابریستویت تأسیس شد. این مدرسه در 1850 به سوانسی منتقل شد و در آنجا ماند تا اینکه بمبارانهای شدید جنگ جهانی دوم، شاگردان و کارکنان را در 1941 به تخلیه و انتقال به میانههای ویلز واداشت. در 1950 مشکلات مالی باعث شدند کمیته مشترک آموزش ویلز مسئولیت آموزش کودکان ناشنوا را برعهده گیرد و مدرسهای جدید در لاندریندود ویلز با 157 شاگرد تأسیس شود. پس از ده سال, مهد کودک و شیرخوارگاهی روزانه و شبانه، در کاردیف تأسیس شد. هر دو مدرسه اکنون تعطیل هستند. امروزه دو مدرسه برای کودکان ناشنوا در ویلز وجود دارد: مدرسه اشگروو با هشتاد دانشآموز در پنارت در جنوب، و مدرسه کوچکی با بیست دانشآموز در مولد واقع در شمال. نزدیک به 150 کودک مدرسهای در ویلز ناشنوا هستند. افزون بر حدود یکصد دانشآموزی که به این دو مدرسه میروند، حدود سیصد دانشآموز ناشنوا در چهل واحد مخصوص که به مدرسههای معمولی اضافه شدهاند، شرکت میکنند. پانصد دانشآموز دیگر که ناتوانیهای شنوایی خفیفتر دارند، در کلاسهای عادی شرکت میکنند و از کمک 35 معلم سیار ویژه کودکان ناشنوا بهره میگیرند. بیشتر کودکان ناشنوا در ویلز به روش شفاهی آموزش میبینند و شیوههای کمکی دستی فقط برای شمار اندکی لازم تلقی میشود. برخی دانشآموزان که در واحدهای مخصوص واقع در مدرسههای معمولی شرکت میکنند، زبان ویلزی را به عنوان زبان دوم میآموزند و شماری از دانشآموزان ممتازتر برای تحصیلات ثانویه به مدرسه گرامر ماری هر در انگلستان فرستاده میشوند. شیوه آموزش کودکان ناشنوا در ویلز تغییر چندانی در آینده نخواهد داشت؛ هر چند قانون آموزش (1981) در مدت کافی باعث خواهد شد که شمار نسبتاً کمتری از کودکان در دو مدرسه یاد شده آموزش ببینند. آموزش معلمان: ویلز هرگز دورهای برای آموزش معلمان ناشنوایان نداشته است و بنابراین از تسهیلات انگلستان بهره میبرد. سه مرکز جدیدتر آموزش معلمان در انگلستان (آکسفورد ، بیرمینگهام و بریستول ) از نظر جغرافیایی فاصله نسبتاً کمی با مرز ویلز دارند. مدرسههای ویژه ناشنوایان در ویلز و اخیراً واحدهای درون مدرسهای از دورههای پاره وقت در حین خدمتی که انجمن معلمان ناشنوایان بریتانیا, ارائه میدهد، استقبال چشمگیری کردهاند. خدمات رفاهی: پیشگام در اقدامات برای ناشنوایان بزرگسال در ویلز، هیئتهای کرولالهای گلامورگان و مونماوتشایر بودند که در 1869 در کاردیف تأسیس شدند. هیئت کرولالهای گلامورگان با مرکزیت پانتی پرید بعدها تأسیس شد. امروزه، تمامی هشت استان ویلز تسهیلاتی را برای بزرگسالان ناشنوا به صورت خدمات مستقیم و یا از طریق هماهنگی با جوامع داوطلبانه محل فراهم آوردهاند. شورای ناشنوایان ویلز: شورای ناشنوایان ویلز در 1950 با عنوان انجمن منطقهای ناشنوایان ویلز تأسیس شد و در 1976 به نام جدید خود نامیده شد. از جمله اهداف این شورا, ارتقای رفاه افراد دارای ناتوانی شنوایی در ویلز و همکاری با سازمانهایی است که اهداف مشابه دارند. شورا به عنوان مقام هماهنگکننده نمایندگان شوراهای استانی، سازمانهای خدمات اجتماعی، مسئولان بهداشتی و آموزشی و سازمانهای داوطلبانه محلی و ملی عمل میکند. نشریه شورا با عنوان واچ هر ماه به چاپ میرسد. مأخذ: GEDPD, Vol. 3, P. 337-338. کنث لایسونز ترجمه احسان اسماعیلی |
تاریخ ثبت در بانک | 18 اردیبهشت 1400 |