| کد | jr-44512 |
|---|---|
| عنوان اول | مک وان، آلیس جی |
| عنوان دوم | خانم شاعر و موزه‌دار ناشنوای امریکایی |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1196 |
| شماره صفحه (تا) | 1197 |
| زبان | فارسی |
| متن |
مک وان، آلیس جی. ، خانم شاعر و موزه‌دار ناشنوای امریکایی. در 25 ژولای 1906 در پیتزبورگ پنسیلوانیا متولد شد. هشت ساله بود که خانواده‌اش به بوفالو در نیویورک مهاجرت کردند. مک وان، تا اوایل نوجوانی در کلاسهای مدارس همگانی شرکت می‌کرد؛ اما با کاهش شنوایی‌اش مجبور شد در مدرسه ناشنوایان سنت مری در بوفالو ادامه تحصیل دهد. او سپس به دانشکده گالودت رفت و در 1928 از آنجا دانش‌آموخته شد. مک وان در طول تحصیل خود در گالودت، دانشجویی ممتاز بود. در آنجا بود که استعدادهای نویسندگی‌اش در مقام نخستین سردبیر زن نشریه باف اند بلو آشکار شد و جایزه بهترین داستان سال را نصیب خود کرد. ضریب هوشی او نسبت به بقیه همسالان در دانشکده گالودت بالاتر بود؛ با این حال به اندازه‌ای متواضع و خجالتی بود که از سخن گفتن در جمع خودداری می‌کرد و درصدد نشان دادن موقعیت برتر خود برنمی‌آمد؛ اما با شوخ طبعی و شعور اجتماعی‌اش، دیگران را به خود جذب می‌کرد. مک وان، پس از پایان تحصیل در دانشکده گالودت، تا 1930 در مدرسه ناشنوایان سنت مری تدریس می‌کرد؛ تا اینکه در جامعه اسپانیاییهای امریکا در نیویورک، به عنوان دستیار در بخش کتاب و نشریات موزه مشغول به کار شد. او در 1930 با همکاری همکاران ناشنوای خود، فلورانس لویز می و الینور شرمن فونت ، کتابی را با عنوان ترجمه‌هایی از شاعران اسپانیولی منتشر ساخت. در 1938 با کارل برنارد اشتاین ازدواج کرد؛ اما این ازدواج سرانجام خوشی نداشت و او ترجیح داد که پس از آن، مجرد باقی بماند. مک وان، از سمعک در جریان گفت‌وگوهای خویش با اعضای انجمن استفاده می‌کرد. او در جنگ جهانی دوم به پناهجویان ناشنوای اروپایی زبان انگلیسی و حقوق تابعیت می‌آموخت. این امر در چارچوب برنامه‌ای صورت می‌گرفت که دایره توان‌بخشی حرفه‌ای نیویورک متولی آن بود. او افزون بر فعالیت در جامعه ناشنوایان، مقالاتی را در برخی نشریات ادواری، از جمله نشریه سایلنت وورکر منتشر می‌ساخت. او برای جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز انجمن، در سالهای 1952، 1957 و 1963 به اسپانیا و پرتغال سفر کرد و مقالاتی را درباره موضوعاتی چون «خانواده ویلافرانکا »، «پرتره‌ای از آثار استیو، آلامدای اُسوناس » و «کوتوله‌های اسپانیایی » به چاپ رساند. در 1953، مک وان، نخستین کتاب شعر خود را با عنوان ترایست و اشعار دیگر به چاپ رساند. از 46 شعر موجود در این کتاب، ده شعر نخست دارای تم یا موضوعات اسپانیایی هستند؛ مانند ترجیع‌بند گاو بازی که این امر بیانگر عشق فراوان وی به فرهنگ اسپانیاست. او پس از چندین دهه پژوهش در جامعه اسپانیاییها به هنر، تاریخ، فرهنگ و ادبیات اسپانیا و پرتغال به شدت علاقه‌مند شد و به ترجمه آثار پرشماری برای نشریات پرداخت. به همین دلیل ترفیع درجه گرفت و به عنوان موزه‌دار به فعالیت خود ادامه داد. یکی از کارهای وی، ترجمه شعر شب، از گابریلا میسترال است که در ژانویه 1957، در نیویورک تایمز به چاپ رسید. افزون بر این، آثار ترجمه‌ای وی در گنجینه‌ای کوچک از اشعار جهان ، اثر هوبرت گریک مور آمده است. در 1957 جامعه ناشنوایان اسپانیا در بارسلونا ، با مراسم شعرخوانی و سرود براساس اشعار خودش، او را تحسین کرد. مک وان در 1958 به عنوان عضو وابسته جامعه اسپانیاییها انتخاب شد. او با کسانی چون داماسو آلونزو ، رامون منندز پیدال و آنجلا فیگوئرا آیمریچ گفت‌وگو و مصاحبه کرده بود. او در 1959 آنتونیو ماچادو را منتشر کرد که در آن، زندگی و آثار یکی از شاعران برجسته اسپانیا را مورد بررسی و مطالعه جامع قرار داده بود. مک وان در 1966 به دلیل وضع جسمانی نامناسب خود کاملاً بیمار شد. او مدتی را همراه با خواهرش در سن لوئیز زندگی کرد و سرانجام در دوم سپتامبر 1970، در خانه سالمندان، چشم از جهان فروبست. مأخذ: DPAS, P. 251-252. ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 19 بهمن 1399 |