| کد | jr-44505 |
|---|---|
| عنوان اول | مشکلات اجتماعی |
| عنوان دوم | نابسامانی در روابط اجتماعی ناشنوایان |
| نویسنده | بهزاد اشتری |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1185 |
| شماره صفحه (تا) | 1185 |
| زبان | فارسی |
| متن |
مشکلات اجتماعی، نابسامانی در روابط اجتماعی ناشنوایان. ناشنوایان، گاه در رابطه با شنوایان و موانست و معاشرت با آنان، با مشکلاتی روبه‌رو می‌شوند. اصولاً این گروه، از آن جهت که ضمیری پاک‌تر و نهانی سالم‌تر از دیگران دارند و به سبب بی‌خبری از جریاناتی که در اطراف آنان می‌گذرد، دور از زدوبندهای اجتماعی، گذران زندگی می‌کنند. به همین دلیل، گفتار دیگران را سریع‌تر و با سادگی باور می‌کنند. آنان به سرعت به همه اعتماد پیدا می‌کنند و گفتار و سخن دیگران را می‌پذیرند، ولی پس از مدتی، ناگهان از آنان روی برمی‌گردانند و یا تحت تأثیر گفتار دیگران، تغییر رأی می‌دهند و ناگهان دوستیها به دشمنی تبدیل می‌شود. از این روی بایستی یکی از آموزشهای آنان در جهت ایجاد ثبات در آنان و استعدادشان باشد. گرچه ناشنوایان گاه حتی در جمع دوستان و آشنایان شنوای خود احساس تنهایی می‌کنند و گوشه‌گیری می‌گزینند، ولی به هر صورت معاشرت را دوست دارند و اکثراً خود آنان با هم انس و الفتی عمیق دارند و دوستان صمیمی خود را از بین ناشنوایان برمی‌گزینند. ناشنوایان گاه به سب عدم آگاهی از قوانین، به مقررات بی‌تفاوت‌اند که در این باره باید اطرافیان و به ویژه مربیان، توجه آنان را به پیروی از قانون جلب کنند. گاه دیده می‌شود برخی از ناشنوایان پرتوقع و زیاده خواه‌اند و انتظار دارند هر چه می‌خواهند به آنان داده شود. یکی از علل عمده این نقص اجتماعی را باید در تربیت دوران کودکی آنان جست‌وجو کرد. خانواده‌هایی که به سبب ناشنوایی طفل خود، او را نسبت به حقوق خویش آشنا نمی‌کنند و هر چه کودک ناشنوای آنان می‌خواهد در اختیارش می‌گذارند و گاه به سبب ساکت و راضی کردن او، حتی حق کودک دیگری را گرفته، به او می‌دهند، ناخودآگاه سبب می‌گردند حس همه چیزخواهی و توقع زیاد در فرزندشان ریشه گیرد و در بزرگی نیز برای خود حقوقی بیش از استحقاق خود، قائل باشد و این امر بدون شک در گذران زندگی، وی را با مشکلاتی روبه‌رو خواهد ساخت و چه بسا سبب طرد او از سوی دیگران شود. کمبود محرکهای اجتماعی، به ویژه در کودکانی که در محیطهای محدود مانند شبانه‌روزیها زندگی می‌کنند، به انزوای بیشتر کودک و نوجوان می‌انجامد. این است که تا حد امکان، کودکان ناشنوا را نباید در شبانه‌روزیها نگاهداری کرد؛ مگر در مواردی که این آخرین چاره و راه حل باشد. گاه نداشتن اعتماد به نفس کافی و ترس از عدم پذیرش از سوی دیگران و احساس حقارت به سبب قادر نبودن در هماهنگ ساختن خود از نظر گفتار و رفتار با سایران، در ناشنوا ایجاد اضطراب می‌کند و این اضطراب به گوشه‌گیری وی می‌انجامد. بر اطرافیان است که به تدریج به کودک ناشنوا حس اعتماد به نفس بخشند و با قرار دادن او در جریان آنچه در جمع می‌گذرد، او را با خویش هماهنگ سازند. این عمل باید از کودکی مورد توجه قرار گیرد تا در بزرگی و بلوغ، ناشنوا را دچار مشکل نسازد. در مواردی کودک یا نوجوان ناشنوا به سبب غوغایی که در درون خویش دارد و قادر به بازگو کردن آن نیست، برای جلب توجه دیگران و یا ناراحت کردن آنان، رفتارهای ناهنجاری از خود بروز می‌دهد. اطرافیان، به ویژه مربیان، باید به مجرد مشاهده رفتارهای نامتناسب، درصدد آگاهی از علت برآمده و با رفع آن، کودک یا نوجوان ناشنوا را به آرامش هدایت کنند. گفتنی است تنبیه در این گونه موارد، نتیجه‌ای عکس دارد و او را که هنوز علت ناراحتی‌اش برطرف نشده است، بیشتر سرکش و عصبی خواهد ساخت. کشف علت, به رفع اضطراب و پرخاشگری کمک می‌کند. مأخذ: پاکزاد، محمود، کودکان استثنایی، تهران، سازمان چاپ و انتشارات، 1376. بهزاد اشتری |
| تاریخ ثبت در بانک | 16 بهمن 1399 |