| کد | jr-44485 |
|---|---|
| عنوان اول | مخابرات ویژه ناشنوایان |
| عنوان دوم | ارتباطات مخابراتی ناشنوایان و نهادهای فعال در این زمینه در امریکا |
| نویسنده | جروم دی. شِین |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1159 |
| شماره صفحه (تا) | 1163 |
| زبان | فارسی |
| متن |
مخابرات ویژه ناشنوایان ، ارتباطات مخابراتی ناشنوایان و نهادهای فعال در این زمینه در امریکا. اختراع الکساندر گراهام بل، وسیله‌ای برای کمک به ناشنوایان بود که بعدها به تلفن تبدیل شد و محرومیتهایی را برای ناشنوایان رقم زد. با ابداع متصل‌کننده صوتی در 1964، این مشکل برطرف شد. رابرت وایت برشت ، مهندس ناشنوا، به سیستمی فکر می‌کرد که استفاده از تلفن را برای ناشنوایان امکان‌پذیر می‌ساخت. به طور کلی دورنویسها و بعدها ابزارهای پیچیده‌تر الکترونیکی که از آنها با عنوان کلی دستگاههای مخابراتی ویژه ناشنوایان (تی دی دی ) نام برده می‌شود، پیامهای قابل شنیدن تولید میکردند که با خطوط تلفن و متصل کننده صوتی منتقل می‌شدند. اساساً دورنویسها تجهیزات منسوخ و از رده خارجی بودند که شرکت تلفن و تلگراف امریکا به جامعه ناشنوایان واگذار کرد. می‌بایست راه و شیوه‌ای برای توزیع برابر و عادلانه دورنویسهای اضافی و سرویس‌دهی موثر به ناشنوایان یافت می‌شد. تلاشها و اقدامات داوطلبانه، همچون اقدامات پیشکسوتان مخابرات نمی‌توانستند نیازهای مشتریان ناشنوا را به اندازه کافی تأمین کنند؛ از این رو کمیته ویژه‌ای در 1968، برای توزیع دورنویسها در میان ناشنوایان، تشکیل شد. این کمیته بعداً با عنوان شرکت دورنویسهای ناشنوایان به فعالیت خود ادامه داد. در 1979 نام این سازمان به شرکت مخابرات ناشنوایان تغییر یافت. این امر نشان می‌داد که در وضعیت صنعت الکترونیک تغییراتی به وجود آمده است. مخابرات ویژه ناشنوایان، در اثر تلاشها و اقدامات مشترک انجمن ملی ناشنوایان و انجمن ناشنوایان الکساندر گراهام بل تشکیل گردید. این دو انجمن، با کمیته‌ای به سرپرستی جِس اسمیت از انجمن ملی ناشنوایان، و لاتام برونیگ از انجمن بل، به همکاری و فعالیت می‌پرداختند. لاتام برونیگ، نخستین رئیس بخش گفتار در انجمن بل بود که ویژه ناشنوایان بزرگسال بود و در 1964 تشکیل شد. در واقع این دو نفر، اقدام به تأسیس شرکت مخابرات ناشنوایان به عنوان یک سازمان وابسته کردند. به موجب اساسنامه نخست، این شرکت به عنوان موسسه‌ای غیرانتفاعی در ایالت ایندیانا (ایالت محل اقامت اسمیت) تشکیل گردید، اما در 1975، به واشنگتن انتقال یافت. نخست مقر موسسه در اداره مرکزی انجمن بل بود، اما در 1978 به مرکز هالکس ، ساختمانی که در مالکیت انجمن ملی ناشنوایان بود، منتقل شد. اهداف: هدف اصلی و اولیه شرکت مخابرات ناشنوایان، هماهنگ ساختن فعالیتهای مربوط به خرید و توزیع دورنویسهای اضافی در میان ناشنوایان بوده است. البته سیزده هدف دیگر به این هدف اولیه افزوده شده است: تهیه استانداردهای سازگار با دستگاههای مخابراتی ویژه ناشنوایان؛ همکاری با نهادهای دولتی و مراجع قانونگذار درباره مسائل و موضوعات دستگاههای مخابراتی ویژه؛ کمک به تأسیس و راه‌اندازی دستگاههای مخابراتی ویژه در مکانهای عمومی؛ پاسخگویی به پرسشهای افراد و سازمانها درباره دستگاههای مخابراتی ویژه و مسائل مربوط به آن؛ انتشار فهرست سالانه و بولتنهای خبری؛ برگزاری مجمع دو سالانه اعضا و دوستان علاقه‌مند؛ تشویق و ترغیب به استفاده از ارتباطات رایانه‌ای؛ پر کردن شکاف و خلاء موجود میان دستگاههای بودوت (پنج سطحی) و اَسکی (هشت سطحی)؛ تهیه و تدوین معیارهایی برای ارزیابی فرآورده‌ها؛ نظارت بر کارکرد و عملکرد نمایندگان مختلف؛ ارائه مشاوره به تولیدکنندگان و پرسنل مهندسی الکترونیک درباره مسائل مربوط به تلفن ویژه؛ تهیه و پخش زیرنویس از طریق سیستمهای خط 21، تله‌تکست و تلویزیون کابلی؛ فروش دستگاههای ویژه با قیمتهای کمتر. فعالیتها: شرکت مخابرات ناشنوایان، به عنوان یک سازمان وابسته، جدولی از مشترکان را، در اختیار دارد. در این میان، راهنمای تلفن بین‌المللی ناشنوایان نیز به وجود آمده است. در این راهنما، نام و نشانی کسانی که تلفن ویژه دارند، دیده می‌شود؛ به گونه‌ای که بر حسب موقعیت جغرافیایی و نوع کاربری، فهرست‌بندی شده است. افزون بر این، محتوای شماره تلفن ویژه سازمانهای ملی ناشنوایان، کانونهای اجتماعی، سازمانهای دولت فدرال، پزشکی، حقوقی و خدمات تفسیری، تلفنهای سری، اخبار و سیستم پیامهای الکترونیکی، موسسات مشاوره و برخورد با الکلیسم، بنگاههای معاملات ملکی، موسسات عمومی، نمایندگیهای فروش تلفن ویژه و خدمات رله‌ای و پاسخگوست. این مجموعه، هر سال تصحیح و ویرایش می‌شود. این راهنما حاوی فهرستهای کانادا، فرانسه، فلسطین اشغالی، نیوزلند، افریقای جنوبی و انگلستان درباره تلفن ویژه است. شرکت مخابرات ناشنوایان، در زمینه ارتباطات بین‌المللی نیز فعال بوده است و برای نمونه، در نخستین مکالمه بین‌المللی که در 1970 میان امریکا و جزایر فیلیپین صورت گرفت و نخستین مکالمه فرااقیانوسی، که در 1975 میان امریکا و انگلستان انجام شد، تلفن ویژه مشارکت داشته است. در این فهرست راهنما، بخشی نیز به آگهیهای بازرگانی و تبلیغات کالاها و خدماتی اختصاص یافته است که صرفاً به مشتریان ارائه می‌شوند. در نشریات سازمانهای دیگر، توجه چندانی به این موضوع نشده است. نشریات و بروشورها: شرکت مخابرات ناشنوایان، از سال 1970 اقدام به توزیع خبرنامه‌ای با عنوان GA-Sk (حروف اول واژگان: شروع کن و قطع کن) در میان تمامی مشترکان فهرست راهنمای خود کرده است. این خبرنامه به صورت فصلنامه منتشر می‌شود و حاوی اطلاعات مورد علاقه ناشنوایان، به ویژه کاربران تلفن ویژه است. افزون بر این، شرکت مخابرات ناشنوایان به انتشار مطالبی می‌پردازد که مستقیماً به هدف آنها مربوط می‌شود. از این رو، در 1974 از انتشار و توزیع بروشوری با نام دورنویسها کارها را آسان کرده‌اند حمایت کرد، که درباره چگونگی اتصال دوباره، نظافت و تنظیم دورنویسها بود. مجامع و سمینارها: شرکت مخابرات ناشنوایان اقدام به برگزاری مجامع دوسالانه می‌کند. نخستین نشست سراسری آن، در 1974، در شیکاگو برگزار شد. از 1977 به بعد، هر دو سال یک بار، چنین همایشهایی برگزار شده‌اند. در این نشستها، اعضا و نمایندگان تولیدکنندگان قطعات الکترونیک گرد هم می‌آیند و از واکنشهای موجود نسبت به کالاها و فرآورده‌های خود، بدون هرگونه واسطه‌ای آگاه می‌شوند. در عین حال، مشتریان نیز می‌توانند با این محصولات آشنا شوند و به مقایسه میان آنها بپردازند. افزون بر این، سخنرانان و گروههای بحث و گفتوگو، اطلاعات خود را درباره موضوعات و مسائل مورد علاقه کاربران ناشنوا، که از تجهیزات الکترونیکی استفاده می‌کنند، در اختیار شرکت‌کنندگان قرار می‌دهند. بدین ترتیب، شرکت‌کنندگان می‌توانند از اطلاعات تازه‌ای درباره مسائل مختلف، به ویژه در حوزه مقررات، بهره‌مند شوند. چنین عواملی، همچون انحلال شرکت تلفن و تلگراف امریکا پی‌آمدهای مهمی برای شرکت مخابرات ناشنوایان و اعضایش داشته است. در این نشستها، فرصتی پیش می‌آید که از ناشنوایان برجسته‌ای که سهم عمده‌ای در رفاه و بهزیستی جامعه ناشنوایان داشته‌اند، قدردانی شود و نشان انسان‌دوستی اچ. لاتام برونیگ، به آنها اعطا شود. در میان این افراد برجسته، کسانی چون گوردون ال. آلن ، از مینی‌پولیس در مینه‌سوتا (1979)؛ پل تایلور ، از روچستر در نیویورک (1981)؛ لِستر زیمت ، از روچستر (1983) و رابرت دبلیو. مک کلینتاک ، از سنت آگوستین فلوریدا (1985) حضور داشتند. نخستین کسی که افتخار این نشان نصیبش شد، اچ. برونیگ بود که در 1977 آن را دریافت کرد. نام این نشان هم برگرفته از نام وی است. ارتباطات الکترونیکی: مخابرات ویژه ناشنوایان، درباره فعالیتها و اقدامات دولت در زمینه بهبود وضعیت ارتباطات الکترونیکی برای ناشنوایان، نقش سرپرستی داشته است و در عین حال، در جهت کاهش هزینه‌های ناشنوایان در این زمینه، تلاش کرده است. همزمان با کاهش عرضه دورنویسهای اضافی، ناشنوایانی که تمایل به خرید تلفن ویژه داشته‌اند، مجبور به خرید تجهیزات موجود با پنج برابر قیمت دستگاههای واگذاری شده‌اند. چنین تغییر و تحولی در بازار، مسئولیتهای فزاینده‌ای را در زمینه همکاری با سازندگان و مصرف‌کنندگان، برای بهبود کیفیت تجهیزات، کاهش قیمت یا هزینه اولیه و کاهش هزینه‌های مربوط به راه‌اندازی و سرویس‌دهی، متوجه مخابرات ویژه ناشنوایان کرده است. یک راهبرد مورد حمایت مخابرات ویژه ناشنوایان، ایالتها را موظف می‌کند که تلفن ویژه را بدون هرگونه هزینه یا با قیمتی متعادل، در اختیار ناشنوایان قرار دهند. در 1980، ایالت کالیفرنیا بدون هرگونه هزینه‌ای، تلفن ویژه در اختیار شهروندان ناشنوای خود قرار داد. در 1983، ایالت کانتیکت، به عنوان دومین ایالت، مبادرت به توزیع رایگان آن در میان ناشنوایان کرد. رویکرد دیگری که مخابرات ویژه ناشنوایان، درصدد پیشبرد آن بوده است، امکان دسترس به تلفن ویژه بیشتر در مکانهای عمومی است. افزون بر این، مخابرات ویژه ناشنوایان اصرار می‌ورزد که در شمار بیشتری از سازمانها و نهادهای دولتی، دستگاههای تلفن ویژه نصب و راه‌اندازی شوند تا ناشنوایان بتوانند با آنها تماس بگیرند. نصب و راه‌اندازی این دستگاهها به ویژه در مراکز حمل و نقل عمومی ضروری است. مخابرات ویژه ناشنوایان، در زمینه اعمال نرخ ویژه برای مکالمات راه دور با تلفن ویژه، به ایالتهای مختلف پیوسته است. در 1980 دوازده ایالت چنین مزایایی را به مشتریان تلفن ویژه که ناشنوا بودند، اختصاص دادند و در 1981، سی ایالت دیگر، از چنین اقدامی پیروی کردند. شرکت تلفن و تلگراف امریکا با همکاری کمیسیون ارتباطات فدرال ، اقدام به اعمال تعرفه‌های یکنواخت در سراسر حوزه مسئولیت خود کرده است. در مناطقی که تحت پوشش شرکت تلفن و تلگراف امریکا نیست، به پیشنهاد مخابرات ویژه ناشنوایان، با شرکتهای مخابراتی مستقل همکاریهای لازم صورت گرفته است. در 1971 اداره درآمدهای داخلی، به پیشنهاد نمایندگان مخابرات ویژه ناشنوایان و سایر سازمانهای مربوط به ناشنوایان، تصمیم گرفت که هزینه مربوط به تلفن ویژه، به عنوان هزینه پزشکی، از مالیات دهندگان ناشنوا، کسر شود. این تصمیم فاقد منافع مالیاتی است؛ زیرا به موجب مقررات اداره درآمدهای داخلی، کسورات مربوط به هزینه‌های پزشکی مشمول تخفیف می‌شوند. در 1977، شرکت تلفن و تلگراف با پافشاری مخابرات ویژه ناشنوایان، با بررسی و بازنگری نیازهای کاربران معلول تلفنها موافقت کرد. در همان سال، مرکز تلفن ویژه رادیویی در فیلادلفیا آغاز به کار کرد. تجربه فیلادلفیا اندکی بیش از چهار سال ادامه یافت؛ اما در این مدت توجه چندانی را در خارج از آن شهر به خود جلب نکرد. شرکت تلفن و تلگراف، پس از انجام بررسیهای لازم، مبادرت به نصب و راه‌اندازی اپراتورهای تلفن ویژه، برای سرویس‌دهی در زمینه مکالمات راه دور کرد. با این حال، انحلال شرکت تلفن و تلگراف مشکلات تازه‌ای را برای مخابرات ویژه ناشنوایان به وجود آورده است؛ زیرا امروزه برای ارائه خدمات، تضمین کیفیت خدمات و کاهش نرخ مکالمات برای ناشنوایان، با شرکتهای بسیاری در گفتوگو و ارتباط است. شبکه رایانه‌ای: مخابرات ویژه ناشنوایان، در زمینه پروژه‌های مختلفی که با هدف رایانه‌ای کردن سیستم تلفن ویژه انجام شده، مشارکت داشته است. برای نمونه، پروژه شبکه ناشنوایی که در 1980 در منطقه واشنگتن انجام شد، برعهده مخابرات ویژه ناشنوایان بوده است. این پروژه متعلق به پژوهشکده بین‌المللی استانفورد بود و بودجه آن را اداره آموزش و پرورش تأمین کرده بود. بدین ترتیب ناشنوایان می‌توانستند از منافع توسعه پست الکترونیک بهره‌مند شوند و پیامهایی را که بعداً می‌خواستند به نشانی مورد نظر خود ارسال کنند، در رایانه‌های خود ذخیره سازند. افزون بر این، مخابرات ویژه ناشنوایان در زمینه گسترش فناوری و تهیه استانداردهای مربوط به تلفن ویژه، با موسساتی همچون موسسه توسعه و تحقیقات رادیوهای غیرحرفه‌ای، همکاری داشته است. محدودیت جدی در مسیر اتصال دورنویسها به شبکه رایانه‌ای این است که برای هماهنگی با شرکت تلفن و به دلیل وجود وسایلی که در خدمات تلفنی اختلال ایجاد میکردند، دورنویسها از کدهای الکترونیکی مختلف استفاده می‌کنند. وایت برشت، متصل‌کننده صوتی‌ای را طراحی کرد که از کد بودوت استفاده می‌کرد، اما امروزه با ظهور کد بسیار سریع‌تر اَسکی، کمتر از آن استفاده می‌شود. تمامی رایانه‌های جدید نیز با کد اَسکی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. از این رو تجهیزاتی که ناشنوایان از آنها بهره می‌گیرند، با رایانه‌ها سازگار نیستند؛ به عبارت دیگر، ناشنوایان نمی‌توانند در برقراری ارتباط با دیگر ناشنوایان یا مراکز رایانه‌ای، از ترمینالهای رایانه‌ای استفاده کنند. مخابرات ویژه ناشنوایان این معضل را بررسی کرده است. از جمله راهکارهای پیشنهادی، این است که سازندگان مجبور به تعبیه هر دو دستگاههای تلفن ویژه شوند. دستگاههای مخابراتی (ارتباط از راه دور): مخابرات ویژه ناشنوایان با آغاز ساخت دورنویس، به توسعه فرآورده‌ها و محصولات خود پرداخته است و از هر دستگاه یا وسیله‌ای که موجب دسترس ناشنوایان به فناوری ارتباط از راه دور شود، استقبال می‌کند. در میان فرآورده‌هایی که مخابرات ویژه ناشنوایان به بازار عرضه کرده است، می‌توان به دورنویسهای بریل و سیستم رمزگشای زیرنویسها اشاره کرد. دورنویسهای بریل، برای نخستین بار در 1974، در اختیار ناشنوایان نابینا قرار گرفت. درباره سیستمهای رمزگشای زیرنویس، موسسه ملی تهیه و تولید زیرنویسها ، مخابرات ویژه ناشنوایان را به عنوان نهاد توزیع‌کننده تبدیلگر زیرنویسهای مخابراتی اعلام کرده است. تقریباً تمامی محصولات مخابرات ویژه ناشنوایان که به بازار عرضه شده‌اند، در راستای اهداف آن هستند که عبارت‌اند از: ترغیب ناشنوایان به استفاده از تلفن ویژه و فروش دستگاهی ویژه با قیمتهای پایین‌تر، همراه با تخفیف بهای سایر خدمات. نظارت و عضویت: لاتام برونیگ، مدیر اجرایی مخابرات ویژه ناشنوایان بود. پس از آنکه دوره تصدی وی در 1979 به پایان رسید، کسان دیگری که همچون او ناشنوا بودند و سوابق کاری و مدیریتی درخشانی داشتند، جایگزین وی شدند. وظیفه مدیر اجرایی، تصویب و تأیید تصمیمات هیئت مدیره مخابرات ویژه ناشنوایان است. اعضای این هیئت عبارت‌اند از: رئیس، دبیر خزانه‌داری و نُه مدیر دیگر که نمایندگی هر یک از مناطق امریکا را برعهده دارند. پیش از 1973، اعضای این هیئت تنها سه نفر بودند. در 1972 مخابرات ویژه ناشنوایان، کمیته ویژه‌ای را برای مطالعه درباره تجدید سازمان خود تشکیل داد و به پیشنهاد این کمیته، حضور مدیران مناطق نیز در نشستهای هیئت الزامی شد. با اینکه بیشتر اعضای مخابرات ویژه ناشنوایان را مشتریان ناشنوا تشکیل می‌دهند، اما عضویت فروشندگان تلفن ویژه و شنوایان نیز بلامانع است. مخابرات ویژه ناشنوایان در کانادا و 38 ایالت امریکا نمایندگانی دارد که به فروش و تعمیر تلفن ویژه و ارائه خدمات با دستمزد بسیار کم می‌پردازند. مخابرات ویژه ناشنوایان، موسسه‌ای غیر انتفاعی و معاف از مالیات است و در راستای اهداف اداری و تشکیلاتی خود، امریکا را به نُه منطقه تقسیم کرده است. هر منطقه، در هیئت این موسسه یک نماینده (مدیر) دارد. افزون بر این، شعبه‌هایی در 24 ایالت و شهر امریکا دارد که به ترتیب عبارت‌اند از: جورجیا ، مینسوتا ، فلوریدا ، آریزونا ، دس مونیس ، میزوری ، کانزاس ، روچستر (نیویورک)، دلاور ولی ، آلاباما ، وسیکانسین ، نیویورک، نیوجرسی ، ایلینویز مرکزی ، شیکاگو ، سیراکیوس ، سن‌لوئیز ، میدکانزاس ، فردریک (مریلند)، تگزاس جنوب شرق ، منطقه جفرسون (آلاباما)، آکادیانا ، لوئیزیانا ، واشنگتن ، سین‌سیناتی ، اوهایو و لوئیزیانای شمال شرقی . مخابرات ویژه ناشنوایان از طریق هر یک از این شعب، می‌تواند با بخش قابل توجهی از اعضای خود ارتباط مستقیم داشته باشد. همین دسترس آسان ناشنوایان به این سازمان و دفاتر آن، موجب شده که به یکی از سه سازمان بزرگ ناشنوایان در امریکا تبدیل شود. مأخذ: GEDPD, Vol. 3, P. 267-269. جروم دی. شِین ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 11 بهمن 1399 |